Zondag 27 maart.
Paul achter het stuur, ik languit onderuit.
De luchten zitten elkaar achterna, een echte 'ciel du Nord', immense wolken stapelen, stoeien, scheuren, blauw blauw ertussenin, en dan regen maar met nog volop zon. 'Kermis in de hel' hoor ik mijn grootmoeder nog zeggen. Hoe ziet de hel eruit? Wie danst daar met wie? De zeventig beloofde maagden met de martelaars-moordenaars? Wat gaat er verdomme om in het hoofd van zo'n bommenlegger die zichzelf zo meteen gaat opblazen?
Geloof? In wat? Een missie? Gehoorzaamheid? Geen weg terug? Alles kotsbeu, ook het verstoppen, het omkijken. Niks meer te verliezen? Wraak? Een rekening te vereffenen? Zeventig maagden en het eeuwige paradijs? Nee echt, het lukt me niet, ik kan het me niet voorstellen. Meewarig. Meedogenloos. Redeloos.
22 maart in de ochtend
- « Dag Khalid, goed geslapen? Vandaag de grote dag! »
- « Bof... Vandaag geen douche, waarom ook! Liever een ontbijt. »
- « Ontbijten? Gaat het wat! Zo'n verkwisting! En doe maar die kapotte jeans aan, geen nieuwe hé! »
De taxi rijdt voor. Wat vertel je elkaar dan onderweg?
- « Stillekes rijden hé meneer, geen schokken, mijn kop doet zeer, ik sta op ontploffen... Nee!!! Niet over die kasseien! Dan gaan mijn hersenen knallen! Neem liever de ring! »
Aan de luchthaven halen we de spullen uit de koffer, zetten alles op een karretje en hop, we staan in de inkomhal. Zo meteen vliegen we de lucht in, samen met de rest hier rondom ons. Nog 3 minuten, nog twee, tik tak tik tak....
Hé jij daarboven, ik ben het! Ben je daar? Nee... de hemel is leeg en hol?!? Wat een verspilling, al die mensen aan stukken, zoveel leed... Voor wat allemaal? Voor wie? Waarvoor?
Achter ons in de drie achteruitkijkspiegeltjes een gigantische regenboog als een inrijpoort tussen regen en zon. De lucht in lichterlaaie.
Hetzelfde nieuwsbericht vertelt ons dat een groep 'nationalisten' oprukt naar de Beurs in Brussel, waar de mars tegen de angst opgeschort moest worden. En er is 'alerte orange' van de Pas-de-Calais tot aan de Finistère. 't Zijn barre tijden. We laten de hel voor wat ze is en we slaan braafjes ons 'tentje' op (enfin, eerder neer) aan de voet van het fort van Dinan.
We riskeren nog een avondwandelingetje maar het regent pijpestelen, de wind blaast ons omver, doornat duiken we de nacht in aan de voet van de burcht. Buiten raast de storm aan 130 km per uur.
Maandag 28 maart.
's Morgens is de hemel blauw.
Helemaal aan het eind van het schiereiland zet de landstrook van Talbert een hoge rug op tussen de golven. Een streep rotsen en zand hobbelt richting vuurtoren in volle zee.
De 'côte d’ajonc’ is een chaos van roze graniet, een vrolijke minerale bende gestreeld door water en wind. Bij laagtij trekt de zee zich in de verte terug, nog meer stenen en zand en ruimte.
Het kleine huisje van de postkaarten en de toeristenfoldertjes staat er echt, stevig tussen de rotsblokken, verloren gelopen in het decor.
In Ploumanach loopt 'de sentier des douaniers' langs de roze granietkust met zijn enorme rotsblokken in de vreemdste vormen. Maar de regen haalt ons in en we lopen rap terug.
(wordt vervolgd)
