Voor mij memorabele momenten :)
Voor de volledigheid, de verslagen zijn geschreven voor mijn geliefden die niet mee waren.
25 maart 2012 22.15 uur Chefchouen, Marokko
Wat me te binnen schiet! Twee dagen geleden reden we in konvooi (met een stuk of vijf campers) en toen we door een dorpje reden stond er aan de kant van de weg een politieman en nog een persoon waarvan de functie niet te herkennen was. Op de weg lagen van die spijkermatten met een touw eraan wat van verre al te zien was. Volgens mij reed ik voorop en ik zou zweren dat de politieman mij wenkte om aan de kant te gaan staan. Ik met hoofddoek en zonnebril op, helemaal benauwd, toch maar stoppen. In Nederland had ik het namelijk eens gehad bij een politiecontrole dat ik dacht dat de beste man bedoelde dat ik door moest rijden, maar dat bleek allerminst het geval. Ik zag de agent in mijn achteruitkijkspiegel achter ons aan rennen en stopte toen. Meneer de agent hartstikke boos natuurlijk en hij melde mij dat ik een misdrijf gepleegd had. Afin. Ik dus stoppen bij meneer de Marokkaanse agent (hij wees nog waar ik staan moest) en de rest van de campers mocht/kon doorrijden. Ojee dacht ik. Nu wordt het wel heel spannend. Ik mijn raampje open draaien, de agent komt naar me toe en vroeg of ik Engels sprak. Ik mijn zonnebril af doen en ja zeggend keek hem vragend aan. Hij vroeg hoe het ging, ik vroeg hoe het met hem ging (ja, weet ik veel!) en toen vroeg die: ‘What do you want?’. NOUJAZEG! Ik dacht even dat ik het niet goed begreep! Dacht die man nu dat ik een *** was ofzo?! Ik keek hem niet begrijpend aan en hij vroeg nogmaals wat er was. Ik vroeg het natuurlijk ook aan hem want ik snapte er geen drol van. En hij lachte toen ik zei dat ik dacht dat hij me aan de kant wees. Nou, een hoop spanning en benauwdheid om niks, ik mocht zo weer doorrijden.
Even later op de camping aangekomen vroeg men natuurlijk waarom ik staande gehouden werd. Dus uitgelegd en gezegd dat ik me vergist had. De personen achter mij zeiden echter dat ik wel degelijk naar de kant werd gewezen en dat er bij de rest een ‘rij maar door’ gebaar werd gemaakt.
De prachtige 'blauwe stad' Chefchouen
De trouwe beestjes wachtend op hun eigenaren voor de markt
26 maart 2012 18.45 uur Torres, Marokko
Nou, de rode weg was een stuk beter op de gaten erin na. Je kon het best al slalomment (ja, ik vind dat dat een woord is) over de weg gaan. Ik vertrok als eerste van de camping vanochtend en kwam dan ook als eerste aan op de volgende overnachtingsplaats. Ik heb uitzicht op de Middelandse zee en dat is toch wel heel erg mooi. Jammer genoeg is het nog steeds slecht weer. Dat was vooral te merken aan de weg naar boven en beneden. Wat een mist! Soms zag je niet meer dan 5 meter voor je en toch waren er mensen die als een idioot reden, inhaalden (en dat met mist in de bergen!) en er waren er zelfs bij die hun lampen niet aan hadden. Ongelofelijk, dat is niet voor te stellen in Nederland.
Ook nog iets. Ik reed lekker op mijn gemakje, nog voordat de mist zijn intrek had genomen, door het mooie landschap in het rifgebergte. Erg mooi! Een tegenligger toeterde en een hoop jongens zwaaide naar me. Ik zwaai terug, kijk in mijn achteruitkijkspiegel en verrek! De wagen keert en komt achter mij aan. Een hoop getoet en gezwaai, ik de knullen dit keer volkomen negeren. Ze halen me in en gaan voor me rijden, weer zwaaien, weer toeten. Als ik beter kijk zie ik dat de jongens iets vast hebben en ineens schiet het me te binnen. Het rifgebergte stond zo bekend om zijn drugs, hasj wel te verstaan. Ik had meteen door dat ik niet had moeten zwaaien en hoopte maar dat de jongens weg gaan. Na een minuut of wat hebben de jongens door dat ik niks wil kopen en ze keren weer om en laten mij mijn weg rustig vervolgen. Niet veel later, toet er een iets grotere tegenligger naar me, en ook deze auto draaide om en ging mij achterna. Maar hallo! Ik had toch helemaal niet gezwaaid dacht ik. De kerel haalde me in, ging voor me rijden, telkens de rem indrukken en zo dwong hij me om te stoppen. Toen kreeg ik het benauwd. Daar moest ik toch niks van hebben! Dat die me gewoon met rust laat. Ik denk dat hij wel 10 km voor me heeft lopen kutten met remmen en stilstaan. Wat was ik opgelucht toen hij afsloeg waar ik rechtdoor reed. Pff, daar was ik vanaf. Om in het vervolg deze achtervolgingen te voorkomen, heb ik mijn sjaal om mijn hoofd gedaan, ik heb geen last meer gehad van auto’s maar dat zal dan wel door de mist komen. Achja, ik was blij dat ik eraan voorbij kon gaan.
Begin van ´the Mist´
Mist....
Eindbestemming!
31 maart 2012 21.01 uur Bad Boudir, Marokko
Zo zeg. Wat een enerverende dag vandaag! De tocht naar boven (we staan nu op plusminus 1600 meter hoogte; koud!) was gigantisch mooi! Onderweg heb ik een waterval gezien en prachtige bergen. Ik heb geweldig mooie foto’s gemaakt en erg genoten van het uitzicht onderweg. Natuurlijk was mijn dag goed begonnen door mijn lief, die ik even tien minuutjes aan de telefoon had. Gelukkig maar, had mijn lief al ruim een week niet gehoord. Bleeehh… Maargoed, we gaan verder. We zouden een grote grot tegen komen. De grootste van Noord-Afrika! De grot was 125 meter diep. Niemand van de groep wilde naar de grot gaan, ik des te meer en des te liever. De weg ernaar toe zou erg moeilijk te beklimmen zijn. Ik vond dat het niet veel voor stelde, die ene kilometer. Boven aangekomen kreeg ik een gids toegewezen en moest ik een overall aan met een helm. Het koste 250 Dirham, erg duur voor Marokko. Nougoed, ik besloot het gewoon te gaan doen, Spike mocht helaas niet mee, dus vol goede moed begon ik aan de tocht van drie kilometer onder de grond. Ja, je leest het goed, drie kilometer! Dat is veel! Onder de grond! Pikkedonker he! Het enige dat je hoorde was het geluid van je wegglijdende schoenen, het gedrup van water en de gids die om de haverklap vroeg ‘Cava Sinja?’. Ik werd er niet goed van. Ook (en lief, niet boos worden als je dit leest) pakte hij me telkens iets te goed vast. Ook daar werd ik niet goed van. Hij bleef maar vragen of het ‘cava’ was en alles was ‘trebien’ en zijn moeder kon lekkere couscous maken en ik mocht ‘gratuit le maisson’ *maakt slaap gebaar* bij hem. Jaja, no way dus. Hij vroeg om mijn telefoonnummer, niet gegeven natuurlijk, wel mijn facebook. Dus lief, straks heb ik al twee Marokkaanse facebookvrienden die ik nooit meer zie. ;)
Ik heb stiekem twee stukken klei meegekregen, zijn baas mocht het niet weten! Het klei is denk ik gevormd door het water en ziet er heel apart uit. Het ligt nu in de bak met de andere stenen.
Anyway. Ik heb zo’n 2,5 uur onder de grond gezeten. Het duurde langer dan ik had gedacht en er was ook iets meer conditie voor nodig dan ik had gedacht maar het was het wel waard. Al moet ik toegeven, dat na anderhalf uur in het pikkedonker met een handtastelijke gids, ik wel heel graag weer naar boven wilde, naar het licht. Het liefst nog naar mijn lief…
De handtastelijke gids..
De trap die leidde tot de grot
De hoogvlakten
