Uitstekend idee van u om op het grondgebied van uw mooie gemeente een paar camperplekjes te voorzien, waar wij dankbaar gebruik van maken. 't Is ook nog eens gratis, mooi meegenomen. Omdat we Vesoul wilden zien – na Vierzon, Honfleur, Hambourg et ses faubourgs, Paris, ses flonflons, sa valse musette et son accordéon (Jacques Brel) – besloten we de nacht door te brengen op uw grondgebied. Op het kerkplein, vlak bij het kerkhof.
We slapen graag bij een kerkhof. De bewoners zijn meestal erg rustig en stil. We hebben alle respect voor hen en zij voor ons, geen van hen protesteerde ooit als we al eens een plasje placeerden in hun voortuintje.
Maar wie kerk zegt, zegt klokkentoren en wie klokkentoren zegt, zegt klokken. Die van u, Monsieur le Maire, luiden op elk uur van de dag en de nacht, telkens in duet zelfs. Om zes uur 's morgens laat de plaatselijke broeder Jacob alle klokken luiden! We noteerden 100 klokslagen tussen 22 uur en 6 uur. Genoeg om alle doden en doodgravers wakker te schudden!
Monsieur le Maire, we weten wel dat uw mooie land de scheiding der machten handhaaft. Maar kunt u de plaatselijke pastoor niet vragen om zorg te dragen voor het gehoor van zijn horigen?
Wellicht woont u zelf niet in het dorp maar ergens op den buiten ver van de klokkentoren, ver van dit nachtlawaai, en misschien voerde u zelfs een spertijd in voor de plaatselijke jeugd, kwestie van het rustig te houden in de buurt maar hebt u al eens gedacht aan de klokkentoren, aan die verdomde klokkentoren? Is er nog nooit een klacht binnengekomen tegen die overijverige broeder? Voor ons is de maat vol. De laatste klokslag is de druppel die de emmer liet overlopen. Maire, ne craignez-vous pas que Saulx se vide? (vreest u niet dat Saulx – de emmer – leegt loopt?)
Maire, agissez en père, hou de kerk in het midden, voor de doden én de levenden!
Met vriendelijke groeten,
Blue Moon
Les lacets de Montvernier
De Tour de France is hier gepasseerd, nu is het onzen toer.
Drie kilometer lang slingeren de 18 'snoeren' netjes langs de bergflank, onder het welziend oog van de Lieve Vrouw in haar kapelleke hoog boven de weg en de rivier Arc. Ooit was dit een ezelspad, een kleine eeuw geleden verbreed en verhard. Vanuit de vallei zie je de lacets nauwelijks liggen tussen de stenen en de struiken.
Versie 1. Aan de voet van de snoeren, zijn voeten goed ingesnoerd, springt Paul op zijn trotse ros en begint te trappen, klaar voor een hoogteverschil van 400 meter... Hoeveel tijd zal dit hem vergen? De Calif wacht hem op, daar boven op de berg. Nauwelijks een paar minuten later komt Paul over de streep, zwetend maar o zo trots op zijn exploot. Vlak voor de kapel van de madonna valt hij zijn Dulcinea om de hals, gooit zich op de knieën en vraagt haar ten huwelijk – wat ze weigert, zoals gewoonlijk.
Versie 2. Boven op de heuvel zoeken we het punt vanwaaruit de cameraman die lacets gefilmd heeft tijdens de Ronde van Frankrijk. Een paar foto's, een ommetje langs de kapel en hop, Paul springt op de tandem. De Calif volgt getrouw en een paar minuten later komen we samen beneden aan, hop de tandem weer op de fietsdrager en wij weg, richting Saint-Jean de Maurienne.
Schrappen wat niet van toepassing is.
Voor de nacht houden we halt aan het wintersportcentrum van Montrond, met zicht op de aiguilles d'Arves. Wat een landschap! Onze wegen leiden ons nu al een paar jaar naar zee maar wat is het mooi in de bergen!
Deze zondagochtend staat Paul vroeg op.
Versie 1. Hij trekt zijn bergschoenen aan. Het regent zachtjes, de bergen zitten in de mist. Maar daar trekt hij zich niks van aan, zijn scoutszieltje leidt hem over stok en over stenen. Moeiteloos neemt mijn reebok de bergflank die hem gisteren nog deed denken aan de Pisco in de Andes in Peru. Als het tijd is voor het ontbijt, maakt hij me wakker met warme croissantjes, kraakvers uit de plaatselijke bakkersoven.
Versie 2. Vlak naast de camperplaats, voorbij het speelplein, is er een hellinkje. Gezwind loopt Paul tot boven, dan bergaf naar het dorp, vindt de bakker maar koeken heeft die nog niet. Nog veel te vroeg. Dus komt hij terug, maakt me wakker en samen lopen we naar het dorp. Ondertussen zijn de koeken uit de oven gehaald.
Schrappen wat niet van toepassing is.
(Wordt vervolgd)
