Voor de heenreis hebben we ons laten inspireren door de mannen van TopGear, die ooit hadden aangegeven dat de route van Davos naar Italië, over de 28 via de Ofenpas, Sta Maria-Val-Müstair en de Umbraïlpas Italië in, één van de 'top drives on this planet' zou zijn. Dat hebben we dus maar eens geprobeerd!
Voor de rondreis door Italië zelf hebben we ons gebaseerd op het volgende boekje:
Daar staan verschillende één- of meerdaagse tochten in, die we een beetje aan elkaar gelijmd hebben.
Hieronder een filmpje dat een indruk van onze reis geeft:
En evt. een on-line foto-album.
Noord-Italië
De reis over de Umbrailpas was inderdaad heel mooi. De Umbrail, waar je van Zwitserland Italië binnen komt, ligt een paar km westelijk van de beroemde Stelvio-pas. Die zijn we dus ook maar even gaan bekijken. Wij vonden dat teleurstellend. Lelijke gebouwen bovenaan, lelijke omgeving, en vooral véél te druk met fietsers en motorrijders.
Veel fraaier vonden we het wat zuidelijker gelegd Parco Nazionale dello Stélvio. Heel mooi, midden daarin, ligt de Gavia-pas. Veel slechtere weg dan de Stelvio, maar veel mooier, en véél rustiger. Door dat park zijn we naar het zuiden gereden, voor een paar dagen rust in Manerba aan het Lago di Garda. Overigens de plek waar de Duitse Californiaclub haar jaarlijkse treffens organiseert. Megchelen in de Achterhoek is ook leuk, hoor! Maar Manerba aan het Gardameer...
Venetië
We hebben ook nog een paar dagen doorgebracht in Venetië om de Biënnale te bezoeken. We gaan de laatste jaren eigenlijk ieder jaar wel een paar dagen in het late voorjaar naar Venetië, het is echt ónze stad. Meestal vliegen we dan (we hebben lang geteerd op in mijn werkzame leven verzamelde KLM-airmiles...), maar dit keer waren we met onze bus. De vraag is dan: wat doe je daar mee?
Eén mogelijkheid zou zijn om op het hele kleine campinkje op Lido di Venezia, het enige eiland in de archipel waar auto's mogen komen, te gaan staan. Maar Marga wilde toch liever een paar dagen in ons vaste hotel op San Elena verblijven. Dus moet je de auto dan ergens een paar dagen veilig kwijt...
Aan het eind van de dam naar de archipel zijn een paar grote parkeergarages waar je on line vooruit kunt boeken, maar de verhalen over de veiligheid daar zijn niet zo vrolijk. Uiteindelijk hebben we hem op lang parkeren op de luchthaven neergezet. Dat kun je ook on line vooruit boeken, en dat heeft ons maar € 25 gekost voor drie dagen.
De bus staat daar bewaakt, achter een slagboom. We hebben dan wel alarm, een versnellingsbakslot, enz., maar het blijft Italië, hè... Dus hebben we uit Nederland nog extra een ouderwetse Amsterdamse wielklem meegenomen en die op het parkeerterrein erom gelegd! Ziet er in ieder geval afschrikwekkend uit!
Na de drie dagen stond de bus er gelukkig nog! En we hebben meteen een ander experiment uitgevoerd: de koelkast aan gelaten, en gekeken of (in de warmte!) de zonnecellen de boel konden voeden én de huishoudbatterijen op spanning konden houden. Systeem is cum laude geslaagd! De koelkast was bij terugkomst prima koud, én de huishoudbatterijen waren volledig op spanning!
Het rondje Italië
Daarna begon ons eigenlijke 'rondje'. Een paar dingen:
De Povlakte is echt vreselijk. Saaie wegen met veel leegstaande oude fabrieksgebouwen en afgrijselijke reclameborden overal langs de wegen. Zo snel mogelijk doorheen! Het wordt pas weer leuk bij San Marino en als je daarna de heuvels weer in rijdt.
Onderweg heeft Marga er weer een sport van gemaakt waar maar enigszins mogelijk 'witte weggetjes' op de kaart te zoeken. Dat heeft ons veel moois opgeleverd, soms slechte wegen, soms onverharde pasovergangen, maar altijd mooi! Het aardige van Italië is, dat als ze oude pas ergens afsluiten, ze dat eigenlijk maar zo'n beetje 'half' doen. En een 'half gesloten' pas, is natuurlijk ook 'half open'...
Hier zo'n 'vergeten' pas in de Apuaanse Alpen, met een 'fietspad' ernaast!
We hebben voornamelijk bij Agricampeggio's of bij deelnemers aan Fattoria Amico gestaan. Meestal heel leuk. Het absolute toppunt in deze categorie was Fattoria Franciola bij Procena. Wat een paradijsje, bovenop een bergtop, en er was helemaal niemand!
De terugweg
Nog een mooie tip Italië weer uit naar Frankrijk is de Col dell' Agnello aan het eind van de Valle Varáita. Weinig bekend, weinig bereden, best hoog en erg mooi!
In Frankrijk hebben we eerst nog vrienden bezocht in de Drôme, en van daaruit zouden we eigenlijk over de péage naar huis rijden. Maar het was die dagen dus zo ontzettend warm in West-Europa (weet je nog? Tegen de 40 graden Celsius!), dat we besloten hebben zo hoog mogelijk door de bergen terug naar huis te rijden. Vanuit de Drôme zijn we via de Vercors en de Chartreuse en de Col de Tamié naar Annecy gereden, en toen door de Jura, de Vogezen, de Elzas en Luxemburg uiteindelijk naar huis. We maten soms wel 5-7 graden Celsius verschil tussen in het dal en op de cols!
De Col de Tamié, daar waren we eerder, met de T4!
