Een groene baan voert ons naar Quimperlé, nog meer groene baantjes naar het dorpje Kernascléden, met het fameuze fresco van de dodendans in de 15de eeuwse kerk. De hel en het vagevuur zien eruit zoals ik ze me als kind inbeeldde: een grote ketel waar de zondaars in worden witgewassen.
De weg slingert tot aan het meer van Guerlédan en de grote stuwdam. Dan volgt Pontivy, aan de oever van de Blavet. Effe de toeristische dienst in en uit en we klimmen op ons stalen ros voor een ritje langs het water. Tussen Pontivy en het meer van Guerlédan gaat het kanaal Nantes-Brest over in de Blavet. Dit deel is niet bevaarbaar, de sluizen doen het niet meer. Maar het fietspad is prima en leidt ons naar Neuillan, waar de bar-tabac ons noopt tot een wit wijntje in het gezelschap van de habitués. Terug naar Pontivy, deze keer berg op. Onze volgende halte is Rohan, langs het kanaal, met het oog op een heuse fietsdag morgen. Ze geven helder weer.
Vrijdag 1 april.
De nacht was koud, de lucht is blauw. Onze fietstocht leert ons wat meer over het kanaal Nantes-Brest.
Napoleon de eerste besliste tot de bouw ervan, begin de jaren 1800, om de maritieme blocage van Engeland te omzeilen. Tegen 1845 was het voltooid. Een eeuw lang heeft de handel er alle baat bij: uit Nantes komen de wijn, specerijen, zand en andere grondstoffen, Bretagne exporteert graan en aardappelen. In de jaren 1930 heeft de bouw van de stuwdam van Guerlédan een einde gemaakt aan het varen over het kanaal. Zelfs voor de pleziervaarders is het nu moeilijk te varen: de sluizen worden niet meer onderhouden, het kanaal wordt niet meer gebaggerd... Het is nu het mekka van de fietsers.
Op sommige delen vloeit het kanaal samen met een of andere rivier: de Oust in Rohan, de Blavet in Pontigny.
Vanaf Rohan vertrekken richting Pontivy via een 24 km lang fietspad naast het kanaal, met om de haverklap een sluis, 54 in totaal. We doen de helft, tot Saint-Gérand, het hoogste punt, op de waterscheiding. We passeren 25 sluizen, op soms maar een paar tientallen meter afstand van elkaar. Een prachtig waterval effect.
De terugweg naar Rohan is een makkie. Morgen fietsen we het stuk van Pontivy naar Saint Gérand.
En natuurlijk kunnen we niet weerstaan aan de verleiding van de huisgemaakte pannekoeken van Pontivy: ons avondmaal bestaat uit de fameuze galettes de blé noir (gewoon boekweitpannekoeken!) en hartige tarwepannekoeken.
Zaterdag 2 april.
We klimmen de sluizentrap op van Pontivy naar Saint-Gérand, 11 km en zo'n twintig sluizen op, daarna 11 km op 't gemak weer naar beneden. We zijn al habitués! Piknik in Pontivy.
Om 14u beginnen de festiviteiten van Kan Ar Bobl - letterlijk: chant du peuple, volkslied dus - met een wedstrijd volksdansen die 'laridé' en 'gavotte' heten. We volgen de deuntjes van de biniou, een doedelzak, tot aan het kerkplein. Op het podium staan de dansers in een kring.
Achter de hoek is er een wedstrijd doedelzak en fluit. Elk duo komt al spelend tot bij de jury, telkens twee deuntjes. Veel jong volk, erg jong soms, meisjes ook, en een Afrikaans koppel die echt virtuozen zijn op beide instrumenten. Een wit wijntje in de hand onder het lentezonnetje: we zijn weg van de wereld.
In het congrespaleis zijn de voorbereidingen van de fest-noz, het avondfeest, aan de gang.
Paul heeft het nu wel gehad met de biniou en ik verkondig, met Léo Ferré, dat het volkslied op straat thuishoort en niet in congrespaleizen of culturele centra en weg zijn wij. Leuk stadje toch, Pontivy, en zijn majestueus kasteel.
Zo'n vijftien kilometer verder, midden in de natuur, verkopen de paters trappisten van de abdij van Timadeuc producten van eigen kweek: kazen, van die zachte fruitsnoepjes en natuurlijk heilige brol-en-prulletjes, paternosters, postkaarten, boekskes en cd's en allerlei religieuze souvenierkes. Van de pater-portier, die denkt dat we Engelsen zijn, mogen we de binnentuin inlopen met daarrond de boerderij met zijn paters-boeren, het hotel met de paters-hotelliers, de kaasmakerij met de paters-kaasmakers enz. Maar alles ligt er verlaten bij, we krijgen geen pater te zien.
Richting Josselin ligt het platteland mooi te wezen. We bezoeken de tuinen van het kasteel, al duizend jaar privé-eigendom van de familie de Rohan.
In Malestroit vinden we een crêperie op het aardige marktpleintje. De pannekoeken luisteren naar de namen van de fabelachtige helden van het woud van Brocéliande, waar we morgen doorheen rijden in onze elektrisch blauwe koets.
