De staafkerk van Lom is één van de oudste van Noorwegen. Rond de kerk, een kerkhof, zeer goed onderhouden.
De Route 15 richting Geiranger doorkruist opmerkelijke berglandschappen. Op sommige plaatsen lijkt ze op Canada. De herfstkleuren schitteren in de zon.
Nog een laatste reeks haarspeldbochten en we zijn aan de oever van het fjord, in Geiranger. In de zomer is het hier druk, vooral wanneer cruiseschepen hun stroom van toeristen uitladen die de souvenirwinkels bestormen. Het Geirangerfjord wordt beschouwd als het mooiste van het land en is daarom een toeristische trekpleister. Maar in deze tijd van het jaar is het stil.
Zoals afgesproken zijn onze vrienden al aangekomen en we nemen plaats op de camping aan aan het water. In de namiddag vertrekken we op tocht in de bergen: eerst een paar honderd trappen dan een pittige wandeling naar een boerderij vanwaar we in een mooi zicht hebben op de vallei en het fjord. Enkele alpaca's en schapen houden ons gezelschap op de heuvel, vlakbij de boerderij.
Terug op de camping is het tijd voor wat huishoudelijke taken.
Lat. N62°6'0'' E7°12'12''
29/09
Vandaag op het menu: de Trollstigen. Met onze vrienden hebben we een ontmoetingsplaats afgesproken voor vanavond.
Na een laatste blik van bovenaf op het Geiranger Fjord rijden we via de route 83 naar Valldal. Verder bereiken we het uitzichtpunt van Gudbrandsjuvet en zijn opmerkelijke loopbrug met uitzicht op de kloof en de wilde rivier.
De weg klimt naar de Trollstigen, de trollentrap, een van de meest gefotografeerde wegen in Noorwegen - al dan niet in de wereld. Helaas komt de regen met ons mee. Aan de top zitten we in de mist. We zien niets van de weg, die een van de hoogtepunten van onze reis zou moeten zijn. Een beetje teleurgesteld eten een hapje op de rustplaats in de motregen en besluiten we om de afdaling te beginnen. Een 850 meter lange afdaling, met elf haarspeldbochten, een meesterwerk van de wegenbouwers. Na de derde haarspeldbocht lijkt de mist op te trekken! Snel keren we terug naar boven, en ja! nu kunnen wij de weg zien, en dit prachtige gebouw! Magnifiek!
Tot de avond blijven we in de regen. We missen de afspraak met onze vrienden, maar geen probleem: we plannen een nieuwe afspraak voor morgenochtend en vinden een plaats voor de nacht bij de kade van de veerboot die we morgenochtend zullen nemen.
30/09
We vinden elkaar terug voor Trondheim.
Vanaf nu moeten we doorrijden. Er is nog een lange weg te gaan.
We gaan links om Trondheim heen en nemen plaats op de veerboot naar Rorvik. Via de prachtige weg 720 naar Malm en vervolgens de A6 bereiken we de route 17, een van de mooiste "scenic routes" wegen van Noorwegen, die we zullen volgen tot Bodo. We rijden door landschappen van weilanden, meren, bossen, grote boerderijen, enkele dorpen. Dan terug naar de fjorden.
We zien veel borden met waarschuwing voor elanden, maar van echte elanden geen spoor.
Vanavond stoppen we in Holm, twee kilometer voor de aanlegplaats van de veerboot, aan de oever van een fjord kort bij de zee, met een prachtige zonsondergang. Het kampvuur kan ons niet verwarmen en we brengen de avond door in de camper, met zicht op het vuur. Vanavond is de lucht helder en is er (een klene) kans om het noorderlicht te zien. Inderdaad, in de kou van de nacht verschijnen er lichtreflecties aan de horizon, maar niets meer. Niets erg spectaculair, maar we komen dichterbij onze einddoel. Lat. N65°10'13'' E12°6'53''
1/10
We zijn vroeg wakker.
De route 17 moeten we nog lang volgen, meer dan 500 km. We vertrekken eerst, onze vrienden zullen wel volgen.
Vandaag doen we aan "eilandhoppen": we springen van eiland naar eiland. Er zijn 6 of 7 ferry-overtochten op onze route, waarvan er 2 van een uur de andere van ongeveer 20 min.
De eerste veerboot brengt ons in Vennesund.
Niet ver van Bronnoysund, op een eiland dat door een brug met de stad verbonden is, ligt een bijzondere berg, Torghatten, een berg met een enorm gat dwars doorheen. Het gat bereiken we na een wandeling van een kilometer. En inderdaad, het is indrukwekkend, het ziet eruit als een tunnel die in de berg gegraven is.
De kust die we volgen is gescheurd in honderden eilandjes gebaad in turquoise wateren. 14.000 eilanden in Helgeland!
Huizen geschilderd als rode stippen in het landschap. In het verleden werden ze geschilderd met dierlijk bloed, omdat vroeger in sommige delen van ons land ook rundvleesbloed wordt gebruikt. Nu wordt een mengsel van olie en steenstof gebruikt, dat het hout niet impregneert maar aan de oppervlakte blijft en wordt verwijderd door het van het hout te wrijven.
Dit waterafstotende mengsel laat het hout ademen en beschermt het tegelijkertijd.
Tijdens een oversteek ontmoeten we een paar Belgen die al 14 jaar op een eiland wonen. Ze hebben de banden met ons land verbroken, een huis gebouwd met uitzicht op de fjord en de bergen, hebben geen TV maar wel twee verrekijkers om alles te bekijken.
Hier zijn we altijd tussen hemel, zee en land. Overal heb je een spectaculair uitzicht op besneeuwde toppen, ronde bergen, soms rood, soms graniet. Op een groot deel van de weg zijn de toppen van de Zeven Zusters zichtbaar, ver weg en dan steeds dichterbij, soms voor ons, soms naar links, soms naar rechts. Het is gewoon de weg zigzaggend!
Na een aantal overtochten stoppen we voor de nacht, zo'n veertig kilometer voor Kilboghamm, waar we morgen de veerboot naar Jektvik nemen, een overtocht van ongeveer een uur.
Lat. N66°18'51'' E13°17'7''
2/10
Weer een dag van "eiland-hoppen". Geweldig! Het is echt Noorwegen zoals we dat kennen van foto's en toeristische brochures. Tijdens een overtocht meldt de kapitein ons dat we de Poolcirkel overvaren.
De laatste 150 km van de route 17 tot Bodo zijn schitterend.
Rechts van ons, kunnen we één van de tongen van de Svartisengletsjer bewonderen. Het is op de op een na grootste gletsjer van Noorwegen. Op sommige plaatsen 1500 meter dik. Eén van de tongen daalt af naar de weg toe, enkele tientallen meters boven de zee. In de jaren zestig daalde het tot in het meer. Nu stopt het hoger in de rotsen. We bewonderen de blauwe en smaragdgroene schakeringen van het ijs.
Een van de attracties van dit stuk weg is de prachtige rustplaats van Ureddolassen met zijn openbare toilet. Vorig jaar onderging de rustplaats een indrukwekkende renovatie die bijna 1,6 miljoen euro kostte: de matglazen gevel werd volledig vernieuwd en er werden marmeren tafels en banken toegevoegd om de besneeuwde bergen, het noorderlicht in de winter of de middernachtzon in de zomer te bewonderen.
Ongeveer dertig kilometer voor Bodo rijden we op de bruggen over het Saltstraumen, de sterkste getijdenstroom van de wereld: miljoenen kubieke meters water stromen door de smalle zee-engte en creëren een maalstroom, met een snelheid tot 50 km per uur.
Om 20.00 uur staan we op de kade van de veerboot die ons vanavond naar de Lofoten zal brengen. De verwarmde wachtkamer is bijna leeg, de perfecte plek om te genieten van ons 3-gangen-, 4-sterren menu.
Om kwart na middernacht verlaat de veerboot de kade richting Moskenes.
(Wordt vervolgd)
VW T5 1.9TDI uit 2008 140PK
