We worden wakker op de Lofoten eilanden.
Å heeft veel charme, met zijn kleine rode huisjes, de rorbuer. In deze vissershuisjes wonen tijdens het visseizoen (februari-april) vissers die soms van ver komen. Op andere momenten worden ze verhuurd aan toeristen. Zoveel rode huizen! In het verleden werd dierenbloed gebruikt om het hout te kleuren. Later werd een mengsel van olie en gemalen steenpoeder gebruikt dat deze karakteristieke kleur geeft.
In het landschap, talloze houten constructies in de open lucht. In het voorjaar worden de vissen op deze houten rekken gedroogd. De kabeljauwvisserij heeft haar stempel gedrukt op de geschiedenis en het landschap van de Lofoten. Het wordt al meer dan 1000 jaar beoefend en is vandaag de dag nog steeds een bloeiende activiteit. Het is tijdens de seizoensvisserij, van februari tot april, dat de eilanden tot leven komen.
Maar in dit seizoen slaapt het dorp, het visserijmuseum is gesloten, net als de oude kleine bakkerij, het restaurant...
Het landschap is opmerkelijk: silhouetten van de bergen die boven de zee uitsteken, kreekjes, kleine meertjes...
Vanmiddag regent het in Å... We besluiten naar Reine te gaan waar we de namiddag doorbrengen in de plaatselijke kunstgalerie/bistro/toeristenbureau. Tijd om onze reisverhaal op te schrijven.
In de toonzaal van de galerie wordt een prachtige foto- en geluidsmontage getoond over de natuur op de Lofoten.
's Avonds slapen we op de rustplaats in Moskenes, met zicht op zee.
(N 67°54'43'' E 13°4'29'')
Zondag 3/10
Vanmorgen regent het niet. Paul besluit een wandeling te maken naar de top van Reinebringen, een berg die uitkijkt over het mooie stadje Reine. De klim telt meer dan 1500 treden, met een paar bankjes om uit te rusten. In een uur klimt het pad 448 meter hoog, op een helling van 45°; het ergste is nog de afdaling! De trappen worden gerestaureerd. In principe is het verboden te klimmen, maar omdat het zondag is, zijn de sherpa's niet aan het werk. De treden zijn genummerd. Vanaf de top is het uitzicht subliem op Reine en de aaneenschakeling van eilanden en schiereilanden die door de weg met elkaar zijn verbonden.
Al deze treden zijn niets voor mij... Ondertussen loop ik rond in Reine - volgens sommige Noren het mooiste dorp van Noorwegen. Het stadje is prachtig, inderdaad, het is gebouwd op verschillende kleine schiereilanden en is omgeven door steile bergen. Overal in het landschap, de visdroogrekken.
Het belangrijkste product van de visserij op de Lofoten is gedroogde kabeljauw of "stokvis". Het wordt op dezelfde manier verkregen als in de Middeleeuwen: de kabeljauw wordt per twee aan de rekken gehangen om te drogen. In juni, wanneer ze droog zijn, worden ze uit de rekken gehaald en gesorteerd op kwaliteit. Vervolgens worden ze verpakt en verhandeld naar verschillende landen, voornamelijk Italië en Nigeria. Ze kunnen jaren bewaard worden. Een andere specialiteit van de Lofoten is gezouten kabeljauw of "klipfisk", die kunstmatig wordt gedroogd.
Het is bijna middag als Paul terugkomt, erg blij met zijn beklimming.
We rijden verder op de E10, de centrale as van de Lofoten. De lunchpauze, ergens op een rustplaats met - alweer - een "merkwaardig" toiletgebouw dat op de steile bergen lijkt.
We buigen af naar Nusfjord, een piepklein haventje verborgen tussen de rotsen.
Het dorp is autovrij. Rond de hoefijzervormige houten kade, de rode vissershuisjes. In het dorp zijn er enkele museumgebouwen: de smederij, de molen, de winkel met visgerei, de kruidenierswinkel, de houtzagerij, de bootgarage, de levertraanfabriek... Sinds de jaren zeventig of tachtig leeft de kleine haven niet meer van de visserij, maar van het toerisme.
Bij het verlaten van Nusfjord pikken we een giechelende Chinese liftster op, die in Barcelona woont en online werkt voor een Chinees bedrijf. Zij wil met de bus naar haar B&B maar heeft geen idee van de dienstregeling van de bus - als die er al is op deze zondagavond. We laten haar een paar kilometer van Leknes achter, ze bedankt ons en vertrekt lachend. We nemen de afslag naar het strand van Haukland, een lang, mooi wit zandstrand, met een grote parkeerplaats waar we ons installeren, met een kampvuur... tot de regen komt.
(N 68°11'58'' E 13°31'47'')
Maandag 4/10
Het heeft de hele nacht geregend met een hevige wind, ik dacht dat de T4 zou wegwaaien! Vanochtend is de lucht helder. Dus een wandeling op het witte zandstrand.
We nemen de E10 met zijn verzameling van rode hutten, bruggen en andere spectaculaire bezienswaardigheden. Waaronder dit toilet waar Paul dacht dat hij opgesloten zat, schreeuwend om hulp in de hoop dat een buurvrouw in het toilet ernaast hem zou komen redden. Ik was aan het wandelen en heb hem niet gehoord. In feite was de verantwoordelijk de sterke wind die de deur toeduwde!
Dan slaan we af richting Eggum, aan de westkust, over een bochtige weg die langs een fjord loopt, omringd door prachtige bergen. Aan het eind van de weg is er een parkeerplaats en vervolgens een pad waar schapen grazen. We wandelen ongeveer een kilometer tussen zee, bergen en schapen om een ander, bijzonder kunstwerk van Skulturlandskap te bewonderen, deze kop die van gedaante verandert als je er omheen draait. Fascinerend...
Op de weg naar Svolvaer, deze indrukwekkende holle spiegel die de berg weerspiegelt.
Een halte in Kabelvag, wat winkelen in Svolvaer, dan richting Fiskebol waar we de veerboot nemen naar Melbu, toegangspoort tot de Vesterålen-eilanden, en de Lofoten achter ons laten.
, al kwamen wij in 2014 vanuit het noorden:
