Noorwegen - met de Fischer T4

[Muug]

Maandag 17 juli
Na het opstaan rijden we effe enkele kilometers naar de openbare wc's van de nabij gelegen Eysteinkyrkja, een uitermate atypisch kerkje dat dateert van 1969. (foto's zie Google, lol). We maken daar een praatje met een Noors jong stel dat al twee weken in de regen stapt en overnacht. Het meisje is al die nattigheid stinkende beu. Als we vragen hoelang ze nog onderweg willen zijn, volgt het antwoord: "nog drie weken".... die Noorse genen, ze zijn niet te stuiten!
En we rijden verder, in onze lekker droge wagen ...

Vandaag staat een muskusos-safari op het programma. Die dieren zijn naar het schijnt op hun gemak in het Dovrefjell National Park. Hoe hun DNA tot daar geraakt is weet ik effe niet. Je kan in principe in groep met een gids gaan. Ik weet niet of ze dan 100% garantie kunnen bieden dat die dieren dan gespot gaan kunnen worden. Nu, áls je ze ziet, zal het inderdaad niet veel meer dan een spotje zijn, want je moet minstens 200m afstand houden! Blijkbaar zijn ze nogal lichtgeraakt, die wandelende bontmantels. Misschien dat ze onbewust toch aanvoelen dat er iets niet klopt, geografisch... instinct is erg sterk. Goed, wij gaan dus niet in groep, zonder gids, en, zoals later zal blijken: ook zonder muskusossen. Heet het dan nog een safari? Vanuit Kongsvoll kiezen we de steilste toegangsweg. Recht de berg op. Het weer laat zich van zijn mooiste kant zien en al gauw lopen we in t-shirt te dampen. Eens "boven", slaan we rechtsaf om naar de top van de Høgsnyta te gaan. Misschien kunnen we de ossen vanaf hier spotten? Heel in de verte zien we een kudde toeristen begeleid naar een vallei met riviertje trekken. Zou de gids adhv een tracker weten waar de beestjes zijn? Het zou zomaar kunnen.

De wind staat écht rétestrak hierboven. (Wie heeft dat woord bedacht eigenijk??? ) Onze goede jassen vermijden gelukkig dat ons vel van ons lijf wordt geblazen. We hebben een prachtig 360° zicht bij heldere hemel, maar mus noch os zijn te bespeuren. En geen kus ook niet. Ah, who cares, met zulk mooi landschap? (zoek de kudde toeristen op onderstaande foto)

We keren terug, en het is duidelijk een stuk warmer geworden, getuige een oudere bruingebrande dame die het warm genoeg vindt om in haar blauwe sexy BH naar boven te stappen. (neej, daar heb ik geen foto van)

Vier uur na het vertrek staan we terug aan de wagen. Dank www.pietsmulders.nl voor je uitgebreide beschrijvingen van vele tientallen wandelingen!
Omdat we 12 euro voor een onderste halfje van een belegd sandwichke véél te duur vinden, eten we gewoon iets in onze wagen.
Op naar Sundallsøra, het beginpunt voor onze volgende vegen: de Aursjøvegen!
Einde vandaag: 280007km

[Muug]

Dinsdag 18/7
Tegen 11u verlieten we de camping in Sundallsora. Op aanraden van de camping uitbater staken we even de berg door naar Innendalen, de zogenaamd mooiste fjord van Noorwegen. Zonde trouwens dat de tunnel verplicht is, want de weg langs het fjord is met slagboom afgesloten. In Nerdal blijkt
de beroemdste berg van Noorwegen - de Innerdalstårnet - diep in de wolken te zitten. Het heeft geen zin om dan een uur te stappen naar een viewloos viewpoint. Wij dus weer weg, naar het begin van de Aursjøvegen. Vier uur lang wordt deze weg onze compagnon, in een eerste deel naar boven kronkelend, waarna de weg kilometerslang boven op een hoogplateau tussen rotsen en meertjes meandert. Als derde en laatste deel daalt de weg vanaf de Ausjøhutte gestaag omlaag, om dan met een crazy orgelpunt te eindigen: een heel ruw uitgehakte en totaal onverlichte tunnel die binnen in de berg 270° draait en zakt alvorens weer uit de berg te komen, in een totaal andere fjord. Enkele foto's:
Onze dochter bij een vlek eeuwige sneeuw.

Snelle hap aan een stuwdam boven aan een fjord, waar het hoogplateau begint.

Tegen dat de resten van lunch zijn opgeruimd, kruipen de wolken over de rand van de stuwdam omhoog, de snoodaards.

[Muug]

Enkele kilometers verder:

Rond de middag arriveren we in de Aursjohytte, waar we een stukje taart met een bakkie koffie nuttigen.

Na deze hytte begint langzaam de afdaling, door een heel breed uitgesleten dal, hier en daar gelardeerd met sublieme watervallen, wolken kleven als watte tegen de wanden, de weg zoekt snuffelend zijn weg.
De donkere tunnel slokt ons bij verrassing op, maar toch kan ik er nog gauw een ferme foto trekken.

[Muug]

Omstreeks 17u arriveren we in Eikesdal en installeren we ons op de piepkleine Sandgrovsletta camping aan de oever van de fjord, waar we enkel een 15tal lege, permanente caravans treffen. Betalen doen we met paypal.
We schieten wat foto' s en houden het voor vandaag bekeken.

Kmstand vandaag: 280132km.

[J vd Pal]

Bedankt voor het mooie verslag, wij hadden Noorwegen ook gepland maar storm Hans heeft met alle regen doe plannen weggespoeld. We waren in Oslo toen Hans kwam en ons plan was om naar het noorden te rijden, precies waar de grootste problemen zijn ontstaan door Hans. We zijn maar snel naar het zuiden afgezakt en zitten nu in Denemarken.

[Muug]

Ook wel erg rot eigenlijk. Maar dan heb je weer het voordeel dat je met een campervan zo vrij als een vogel bent en dus je plannen kan aanpassen. Maar heb je dan per boot overgevaren (voor niets dus)? Of was je over Zweden naar ginder?

[Muug]

Woensdag 19/7
Gisteren hadden we gezien dat er aan de camping een weg vertrok richting Mardalfossen, dat zijn de hoogste van heel Noorwegen. Die wilden we wel eens zien! Want eigenlijk is er aan die waterval ook weer een heel verhaal verbonden. Samengevat: de hogerop gelegen rivier is eigenlijk omgelegd naar een stuwmeer. Maar de lokale bevolking kwam in opstand en eiste haar waterval terug. Er kwam een akkoord: 2 maand per jaar stroomt de waterval. Maar niet eens op volle kracht! Nou, nu ik er geweest ben, denk ik dat ik niet wil weten hoe dat er uit zou zien!
Hier wat meer info: https://lostinnorvana.nl/wandelen/mardalsfossen/

Om half tien waren we al op weg naar de parking van de Mardalfossen. Het is bewolkt, maar windstil en er is een lekker temperatuurtje. Als eerste aan de wandeling begonnen want er stond nog niemand anders op de parking. Gestaag gaat het omhoog. Om de zoveel honderd meter een infobord met wat info over de lokale fauna en flora. Kan je lekker uitrusten tijdens het lezen!
Daarboven zie je de getrapte waterval, daar willen we heen.

Vanaf het uitzichtpunt - dat in principe ook het eindpunt is voor wie niet gek is - kan je over een geitenpaadje verder klauteren tot zo dichtbij als je maar wilt. In theorie kan je er onder gaan denk ik, maar dan ben je hard aan het verdrinken denken we. Ayco en ik zijn met onze regenkledij zo dicht mogelijk proberen kruipen, tot we vonden dat we écht héél érg dicht stonden. We moesten keihard roepen tegen elkaar terwijl het water van ons af spoelde. We hadden écht het gevoel van met een megagrote hogedrukreiniger aangevallen te worden. Het water liep in vele stromen van ons af terwijl een harde waterwind ons van de berghelling probeerde te blazen. We moesten de hele tijd schrap staan tegen die wind in.
Dit is de laatste foto die ik dierf nemen, uit vrees voor waterschade aan de camera.
(klik effe op de foto zodat ie groter wordt, en ook rechtop staat)

Hier een foto van ons verzopen waterkieken.

Met natte onderbroeken (en de rest!) zijn we dan soppend naar de wagen terug gekeerd.

[Muug]

Vervolgens reden we spoorslags naar Afarnes om daar de elektrische ferry te nemen naar de overkant. Het plan: de volgens vele websites érg mooie 64 volgen naar Kristiansund en daarbij over de Atlantenveien te rijden, die brug springt in een elegante boog van eilandje naar eiland, en overbrugt zo 8km! We zijn benieuwd!

Wel, we zijn nu over die brug. Afin, bon, hoe zal ik het zeggen. Die 64 moet zowat de meest saaie weg van Noorwegen zijn, geheel door verstedelijkt gebied lopend, van dorpje naar dorpje, aan een slakkengangetje. Echt, ultravervelend. En wat die brug betreft. Tja.... Alweer is de hele wereld gesjareld door de kracht van de mooie marketing campagnes. Afgaande op de filmpjes, de beelden de James Bond "No time to die", het feit dat het 8km duurt, dacht ik toch wel van minstens vijf minuten hoog in de lucht over een brug te rijden. En over vijf seconden was ik er over. Poeh. Kak. Wat moet je er van zeggen. Nooit zoveel toeristen bij elkaar gezien, trouwens.

Hotels in Kristiansund blijken minstens 200€ te kosten, maar het hotel/motel/camping-complex te Kristiansund biedt ook ontbijten aan zónder kamer. Behoorlijk spitsvondig als je het mij vraagt.
Dus we zitten hier nu weer in onze wagen ipv op hotel - dochter verjaart vandaag, en we wilden haar voor haar verjaardag trakteren op een nachtje in een hotel- en terwijl de wasmachine draait eten we onze boterhammen op. Buiten miezert het wat. Straks nog effe naar het centrum wandelen, of zijn het er vier? Want dit stadje ligt inderdaad op vier eilanden, waartussen je met een veertje kan switchen.
................tik, tak, tik, tak, tik, tak,........
Wel, bijna drie uur zijn we in de weer geweest met het wassen en drogen van een deel van onze kleren. Zoals steeds op campings werkte de droogkast niet naar behoren. Na twee uur was alles nog nat. Op aangeven van de receptie hebben we dan maar alles opgehangen aan tafels en stoelen in de living van het motel.

Tegen half negen pas naar het centrum van K. gestapt. Zeker een half uur onderweg geweest. Onderweg langs een soort van museum-bootwerf gepasseerd.

Daar aangekomen bleek het een erg dooie boel te zijn. Enkel wat restaurants en twee warenhuizen bleken nog open. Nérgens een cafeetje waar je in alle gezelligheid nog wat kan drinken. Nu ja, met prijzen van 110-130 NOK voor een eenvoudige pint zijn er wellicht niet veel gegadigden om een avondje in de drank te hangen!

Zowat het enige wat er in het centrum bewoog was het leuke veertje - de Sundbåten - dat tussen de vier eilanden die K. groot is, heen en weer gaat als een kaatsbal. Een veertje met 130 jaar geschiedenis (sinds 1876!), dat wel!

Welja, om 22u stonden we dus terug aan ons campertje, behoorlijk teleurgesteld. In K. was er niets dat ons nog kon boeien.

[Muug]

Het veertje:

Donderdag 20/7
Vandaag een grote dag, onze meid wordt 17!!! Op naar het ontbijtbuffet dat in het motelgebouw klaar staat. Het was gelukkig zijn 180 NOK waard. Maar volgende keer moet ik misschien toch ietsepietsie matigen want pas om 20u ''s avonds was mijn maagpijn over...

We verlieten K. asap, met een onvoldaan gevoel. Opnieuw gingen we James zijn brug over. Ik besliste om de 64 zo veel mogelijk te negeren want dat is niets meer of minder dan een geweldig saaie weg. Laat je niets wijsmaken door de gladde copy writers!
Daarentegen zijn we op Hustadvika (het schiereiland van waar dat Atlantikbrugtraject vertrekt) langs de kustlijn gereden, om zo omstreeks de middag in Bud te eindigen. Dat bleek een wonderlijk gezellig kuststadje zijn met een enorm rijke geschiedenis. Eeuwenlang werd van daar uit Klippfiske - gepekelde en gedroogde kabeljauw - geëxporteerd. Plus, tijdens WO2 werd daar een fort gebouwd dat deel uitmaakte van de beruchte Atlantikwal. Dus er stond dat een museum, en je kon in de bunkers en in de door de Duitsers uitgehakte schuilkelders. Interessant!

[Muug]

Het zonnetje was bovendien van de partij, en we zaten ons alledrie buiten lekker te verwarmen terwijl Ayco de kaarsjes op het stukje taart uitblies.

Nadien reden we in alle rust naar Julneset waar we om 17u mooi op tijd waren voor de ferry naar Solholmen. We reden rustig verder, genietend van het uitzicht op de fjord, stopten voor een foto, en in Dryna zagen we de ferry vlak voor onze neus wegvaren!!! Anderhalf uur wachten zeg.... had ik maar geen foto genomen!
Let wel, het was daar érg rustig. Zonde dat er daar geen hutje te koop stond. :-)

Fotootje onderweg vanop de ferry naar Brattvåg.

Om 19u25 dus pas naar Brattvåg vertrokken en om 20u een rustig plekje langs de weg gezocht.

Huis met bomen in de daktuin. Ergens onderweg.

Kmstand vanavond : 280488km

[Muug]

Vrijdag 21/7

Na de ochtendroutines (eerst donsdeken dan matras en dan bed toeplooien, alles kwijtraken in de kofferruimte, koffie zetten en tafel opstellen, ontbijten en de wagen weer rijklaar maken) vertrokken naar de Trollstigen. Is wel wat kilometers maar het regent toch en de weg rijdt erg gemakkelijk. Cruise control op 80 en dat gaat lekker. Rond 12u arriveren we aan een koopcentrum met een rits benzinestations en warenhuizen. Eten wordt ingeslagen en het middagmaal wordt meteen ook geprepareerd en verorberd. Omstreeks 14u vertrekken we naar de Trollstigen. Maar net als tien jaar geleden rijden we nu ook in de wolken naar boven. We zien de tegenliggers pas als we er bijna tegen rijden. Boven parkeren we toch maar, we zijn er nu toch. We trekken onze regenjassen goed aan en wandelen effe naar de diverse uitzichtplatforms die de site rijk is. De wolken zijn blijkbaar samen met ons opgestegen want nu er volop zicht in alle richtingen. Dus we hebben foto's. :-)

Alras gaat het verder, we dalen langzaam af in een nieuwe fjord en amuseren ons met bochtjes pikken. Ik kan me zo voorstellen dat het ongewassen bestek in de lavabo tamelijk zeeziek aan het worden is. Omstreeks 17u arriveren we bovenaan de Geirangerfjord. Wereldberoemd is dat ding, en de hoog gelegen befaamde haarspeldbocht-met-view-point staat bomvol. We negeren de meute en schuiven rustig naar beneden, ons niet druk makend in de twee voor ons rijdende onhandige huizen op wielen met aan het stuur chauffeurs waartegen niemand gezegd had dat er hier ook haarspeldbochten zijn.

De fjord is gevuld met een héél groot cruise schip: de Norwegian Prima. (check effe Google, dit schip is ECHT GROOT, en de verf is zelfs nog niet geheel droog, zo nieuw is het) Onder de noemer "Doe eens gek." kiezen we hier een hyperdrukke camping uit: de Vinje camping. Het is de hoogste van het dorp, dus we hebben nog wat werk om terug te voet beneden te geraken. Want dat schip willen we toch echt even van dichtbij bekijken. En het volk erop ook. De werkmieren in het toeristendorp oogsten wat ze kunnen.

We bekijken het allemaal gedurende een half uur, maar als we van de security horen dat het schip pas om half tien vertrekt beslissen we om de terugtocht maar weer aan te vatten. 327 treden tellen de trappen die langs de wilde rivier naar boven kronkelen. Dan nog wat extra bochten en we zijn er. Het is tijd voor een hapje!

Kmstand vanavond: 280654.3km

[Muug]

Zaterdag 22/7

Scheef slapen is toch ook wel iets bijzonders. Doordat de Vinje camping op de fjordflank ligt zijn zowat alle staanplaatsen in meer of mindere mate hellend. En de bedden dus ook.
We hebben twee doelen vandaag, de Gamle Stynefjellsvegen en de Glitterheimhut aan het eind van de Veodalenvegen, midden in het Jotumheim National Park. Maar eer we daar geraken moeten we nog een resem asfaltkilometers achter ons laten. Door de schoonheid van het hoog gelegen landschap rijden we trager en stoppen en fotograferen we meer dan verwacht. Daardoor beginnen we pas in de namiddag aan ons tussendoel: de Gamle Stynefjellsvegen. Die deden we tien jaar geleden ook al een keer, het was toen onze eerste kennismaking met dit soort "onverhard" en we waren toen lyrisch.

Vandaag ontdekken we opnieuw waarom. We rijden hem eerst van Oost naar west en maken dan meteen rechtsomkeer. Je rijdt hier de hele tijd door een extreem wijd uitgesleten dal dat op uiterst grillige wijze doorsneden wordt door een meanderend riviertje, talloze meertjes achter zich latend. De flanken van het dal worden afgezoomd door stompe besneeuwde hellingen, stille getuigen van miljoenen jaren erosie.

[Muug]

Doordat we weer aan de oostkant uitkomen zitten we meteen goed om aan de Veodalvegen te beginnen. Na de nodige asfaltkilometers natuurlijk. We snorren gladjes over het perfecte asfalt en als we hier en daar de restanten zien van het originele kronkelende wegje krijgen we een gevoel van weemoed. Ik zie in mijn Osmand+ app dat het traject van de Veodalenvegen voor een groot deel samenvalt met de TET. Wel, eigenijk komt de TET eerst. Dus nemen we die, en zo rijden we via een gravelroad over de bergtop ipv errond. We arriveren aan de luxueus ingerichte Brimi Fjellshutte en tanken wat koffie.
We zitten nu eindelijk op de Veodalenvegen. Dat deze weg een ander "statuut" heeft dan de vele andere bomvegen is meteen duidelijk. Hij is absoluut niet zo gladjes, integendeel. Door de vele wasborden kunnen we maar zo'n 20km/u rijden, of anders rammelt de wagen uit elkaar.

Plus er zijn hier en daar ferme geulen in de weg waar je niet te hard over wilt. Maar de natuur is hier weer overweldigend. Net of je midden in een of ander uitgestrekt Mongools landschap bent. Het is ondertussen ongeveer zes uur, en we zien geen wagens meer. We weten dat deze weg dood loopt aan de hut en we denken dat de meeste bezoekers wel al zullen zijn teruggekeerd. We genieten volop van de langzaam ondergaande zon. Alles is hier zo uitgestrekt dat we hier en daar in de verte flarden van regenbuien zien, soms gelardeerd met stukjes regenboog.

Maar na 17 van de 24km komen we plots op een parking terecht. Net zoals in Spranget eindigt de weg hier. Wie de hut wilt bereiken heeft voor de resterende 7km de keuze: fietsen of wandelen.
Wel honderd huurfietsen liggen klaar, maar vanwege het late uur is er geen verhuurder meer te bekennen. Dat is wel sneu.

Of we hier mogen overnachten weet ik niet. We beslissen om terug te keren. We zijn niet ontevreden, het is hier per slot van rekening prachtig.

[Muug]

Als compensatie krijgen we onderweg enkele kleine kuddes rendieren te zien. Eindelijk kan ik mijn telelens gebruiken waar ze voor gemaakt is!

Wat later begint het te regenen en in Randsverk vinden we een mooie camping. Zeker weten dat we daar de vuilste wagen hebben. :-)

Kmstand 280875

[Muug]

Zondag 23/7

Vandaag staat de Jotumheimvegen op het menu. Die willen we doorlopen van NO naar ZW. Het grootste deel van de voormiddag besteden we wel eerst aan het uitvlooien van diverse websites, op zoek naar een voor ons geschikte wandeling. Opnieuw merken we dat het helemaal niet zo evident is om gedetailleerde info te vinden, zoals bvb gps-coördinaten van begin- en eindpunt, een gpx-track, een neutrale moeilijkheidsgradenschaal. We vinden ut.no, die lijkt wel zeer veel info te bevatten. In het Noors. Afin, we besloten om naar Bygdin te rijden. De kleine veerboot die stappers en anderen verderop het meer af zet, is niet voor ons. Hij vertrekt immers al om 7u45. Op dat uur van de dag keren wij ons in ons bed nog eens om.... Maar er lijken daar wel enkele kortere wandelingen mogelijk.
Via de TET komen we op de Mugsetervegen terecht die ons dwars doorheen Noorse wouden naar het begin van de Jotunheimvegen voert. We zijn nauwelijks een kilometer voorbij de slagboom van de bomweg of we naderen twee jonge trekkers met een grote rugzak die staan te liften. Marie en Friedeman zijn Duitse studerende twintigers die al vijf dagen aan het hiken zijn, dwars door alles heen, op basis van een track die door de Komoot-app bedacht geweest is. Maar die app heeft ze blijkbaar onnadenkend doorheen behoorlijk zwaar terrein gestuurd. Ze waren zo'n beetje op de grenzen van hun kunnen gestuit en staken daarom dus de duim omhoog, hopend op een vriendelijke chauffeur. Blijkt dat wij nog maar de derde wagen van de dag waren! En de eerste die gestopt is. Marie was duidelijk heel opgelucht dat we ze willen meenemen. In Skåbu zetten we ze af. Ze kunnen daar eten en drinken kopen, misschien zelfs de bus nemen, enzoverder. Wij blij, zij blij, prachtig toch?
We zetten onze tocht verder over de Jotumheimvegen. Wat een prachtweer hebben we toch!

Tegen 15u ongeveer arriveren we in Bygdin. We zien daar een bordje en een wandelpad. Hm, willen we dat eens volgen? Een uurtje heen, een uurtje terug? We beginnen onze schoenen aan te doen. Guess what.... het begint te regenen... We beslissen in de wagen te wachten. Na een half uur is het gelukkig weer zonnig en warm en we gaan op pad. Meteen gaat het bergop, steiler en steiler. Hier en daar gaat het stappen over in klauteren. We zweten als een rund. Na 1u10 staan we boven op de top van wat blijkbaar "Synshorn" als naam heeft. De regen heeft alle stof uit de lucht gewassen zodat we nu superver kunnen zien. Hoe krijg je zoveel wereld goed gefotografeerd???

Iemand komt naar ons toe, stelt zich als Rikard en zegt dat ie voor een reisorganisatie werkt die uitstappen naar Jotunheimen organiseert. Hij heeft een mooie foto van de omgeving (met ons erop) genomen en vraagt of wij akkoord gaan dat die foto op hun instagram komt. We staan er quasi onherkenbaar op dus waarom niet? Wat later zien we donkere wolken naderen. We begrijpen dat de tijd van gaan gekomen is, en dalen asap af. Op 45min staan we beneden, en tien minuten later valt de hemel inderdaad op ons dak. Alweer merken we op, "timing is everything!".

Vanwege het geleden zweet beslissen we om niet wild te kamperen maar om naar een camping te rijden waar we kunnen douchen. We volgen de 51 noordwaarts, en zijn getuige van een prachtige zon die onder de zwarte onweerswolken door een beregende vallei in een goddelijk mooi avondlicht zet.

Een kwartier later vallen we in Gjendesheim de Maurvangen camping binnen. Te groot naar onze meug, maar we zien dat het restaurant nog tot 20u open is! Niet twijfelen! Geen gras over laten groeien, want het is bijna half acht! Camping betalen, plekje voor de wagen uitkiezen, eten en douchen. Dan pas zetten we ons voldaan neer in ons ouwe campertje. Alweer een mooi dagje afgevinkt!

Kmstand 280992