Vandaag gaat het richting Perugia. Met de fiets tot aan het station van Passignano, daar de trein tot Perugia, zo'n dertig kilometer verder.
Dan de minimetro, met wagonnetjes die aan een skilift doen denken, die je in luttele minuten vanuit de buitenparkings of het station tot in het centrum brengt. Heel praktisch en de fiets kan mee.
Ah Perugia, de stad met de ontelbare renaissance-palazzi, de middeleeuwse kronkelstraatjes die stijgen en dalen... Gelukkig zijn er liften en roltrappen. Die passeren soms onderaardse ruïnes uit de middeleeuwen, heel indrukwekkend. Verschillende lagen van de geschiedenis op elkaar gestapeld, het lijkt wel of er zich onder de kelders van de gebouwen nog restanten van de Etrusken bevinden of van de Romeinen, en daarbovenop de middeleeuwen en dan de renaissance... Maar amai, bergop dat dat gaat...
We krijgen er honger van en op het schaduwterraske van de Pasteria di Perugia krijgen we een gigantische pizza voorgeschoteld, op de tonen van Amy Winehouse. Nu kunnen we er weer tegenaan voor de rest van ons bezoek aan de sjieke, de artistieke en de volkswijken, onder het goddelijk oog dat ons vanuit talloze kerken en paleizen in de gaten houdt.
Vanmorgen krijgt Paul-de-fietser de kriebels in de benen: voorbij Passignano vertrekt een fietspad langs het meer, alleen effe bukken om onder de spoorbrug te geraken want die is maar 1,65 hoog.
Een paar kilometer verderop zijn we in Tuoro sul Trasimeno, precies waar de opstandige Hannibal 200 jaar voor christus 25.000 romeinse soldaten in de pan hakte... Het slagveld wordt herdacht door een reeks gebeeldhouwde kolommen, vlak bij het meer.
Er zijn hier voorbereidingen voor een of andere fiesta aan de gang. Onder een snikhete zon rijzen barretjes en allerhande kraampjes uit de grond. Eentje trekt onze aandacht: ze verkopen 'rotskes', van die heerlijke zoetigheid, echt een Belgische specialiteit, maar hier krijgen ze tal van heilzame eigenschappen toegeschreven: ze zijn goed voor kaalheid, onmogelijke liefdes, als natuurlijk viagra en ze doen je zelfs vermageren.
En 's avonds, in Torricella, nog altijd op onze tandem, zien we de zon zakken in het meer, wat een licht, wat een lucht!
's Anderendaags verlaten we ons plekje in La Spiaggia en kiezen we een van alle wegen naar Rome.
Deze voert ons naar Orvieto. Hoog bovenop het enorme tufplateau van vulkanische oorsprong rijst de trotse stad op. De kathedraal is schitterend. Spijtig voor de fotograaf zijn er gevelwerken aan de gang, de strakke verticale lijnen gaan verborgen onder de stellingen. We kunnen ook de onderaardse stad bezoeken, uitgehouwen in de tufsteen, maar het zonnige weer nodigt eerder uit voor wat flaneren langs de Corso Cavour.
Later rijden we langs de oostelijke oevers van de Lago di Bolsena en van de Lago di Vico en dan duiken we naar Rome.
Camping Flaminio, in de voortuin van de hoofdstad, is bijzonder mooi en comfortabel. Van bij de ingang leiden ze je met een elektrisch autootje naar je bestemming op het gigantische terrein: naar je staanplaats, naar het restaurant, naar het zwembad... Heel praktisch gelegen ook: op een paar minuten van het station Due Ponti, vanwaar een trein ons in een paar minuten naar het centrum brengt. Na een lange dag in de stad bij 35° doet het deugd om meteen onder douche te kunnen, onder de tonen van La Traviata (het sanitair ligt er heel netjes bij en er is zelfs een speciale kinderdouchezone), om het zwembad in te duiken (je badhanddoek kan je kwijt op een droogrek dat we bij aankomst kregen toegewezen :), om te genieten van een aperitiefje midden in het groen...
We blijven slechts een paar dagen in Rome en omdat we de stad niet kennen opteren we voor een hop-on hop-off-bus; jaja, we weten het, klinkt nogal sullig maar zo komen we toch op alle must see plekjes. We stappen af waar we willen, nemen onze tijd, stappen weer op en keren later terug naar wat we echt willen leren kennen. Ik dacht dat Rome een stad uit het verleden zou zijn, vastgebakken aan zijn eeuwen (religieuze) geschiedenis maar niets is minder waar: dit is een stad vol leven-van-vandaag. En vandaag is het zondag, dus het verkeer is vrij kalm, we zullen morgen zien hoe dat is op een gewone werkdag...
We komen aan de Piazza del Popolo, struinen langs de Via del Corso, dé winkelstraat, met zijn uitnodigende vitrines en mooi ogende koetswerken en passanten (hum!).
Natuurlijk ook het Colosseum, aardig bewaard gebleven, je ziet zo hoe de Romeinse keizers tweeduizend jaar geleden hun favoriete bezigheid bedreven: kijkin naar gevechten op leven en dood, jacht op dieren en andere soorten...
Met de bus gaat het dan naar het Capitool vanwaar we via de Piazza Venezzia aan de Fontana di Trevi terecht komen. Maar die zijn ze helaas ook aan het restaureren.
Onze Romeinse pelgrimstocht brengt ons nog naar Castel Sant'Angelo en de Ponte Sant'Angelo.
En ja, ook het Vatikaan, hoewel we in ons vorig leven gezworen hadden daar nooit een voet te zetten... Het ovalen Sint-Pietersplein met zijn kolommen en in het midden de obelisk, de Sint-Pietersbasiliek en kijk, wie loopt daar over de stoep? In witte gewaden, een wit hoedje op het hoofd, roept hij « Paolo, Paolo! » Ach, een vergissing wellicht!
Na een gelato is het richting station-camping-douchke, aperitiefje i tutti quanti :)
's Avonds doen we Rome by night. Eerst een hapje eten in Trastevere – letterlijk 'aan de overkant van de Tiber' – een wijk met kleurrijke straatjes en talloze cafeetjes en restaurantjes, dan struinen we door de stad onder een heel ander daglicht met al die avondlampjes :)
Dinsdag is onze laatste Rome-dag. Er is een fietspad vanaf de camping dat een paar kilometer langs de Tiber loopt en ons bij het Vatikaan brengt: op een paar minuten staan we onder het balkon van de heilige vader, oog in oog met de zwitserse garde, in een wolk van nonnetjes van alle kleuren en formaten, sommigen erg vroom, anderen heel uitgelaten. Dan keren we terug naar ons hotel California.
We pakken alles in, nog een douchke en... arrivederci Roma!
