In Locronan is de tijd blijven stilstaan voor het elektriciteitstijdperk.
't Is hier de tijd van de grijze steen, de stevige huizen…
… de kerkhoven met de zware kruizen. Kruizen van ijzer, kruizen van hout, als ik lieg ben ik duivels oud!
Een doodgraver is bezig met de lenteschoonmaak: maak plaats voor de jongeren, alle duivels nog aan toen! Nieuw bloed!
Op een parking voor bussen wacht ons een kalme nacht, geen meeuw te horen, een uil al helemaal niet. Alleen een grote zwerfhond die restjes komt bedelen.
Dinsdag 29 maart.
Afspraak om negen uur bij Yannick en Linda. Precies op tijd, op de minuut na! De T4 op de brug, effe onder de rokken kijken, er sijpelt wat olie door, de transmissieriem moeten we in 't oog houden, de knalpot is aan vervanging toe, helemaal. De tijd verstrijkt, we babbelen, discussiëren, palaveren. Onze koets mag weer op de grond, Yannic neemt de teugels over en bekijkt het beestje hier en daar. We babbelen, discussiëren, palaveren. Dan iets eten. Dan een herstellingske hier, wat fixen daar. 350 euro later, rond drie uur, zijn we weer on the road, richting machtige kust van de Finistère – het eind van de wereld.
Patrick en Queen, die we bij Yannick ontmoetten, hadden ons bij hen thuis uitgenodigd om vier uur. In de buurt van Audierne. Een houten huis met zicht op zee. Een sublieme droom voor deze krasse 82'er en zijn mooie madam. Hij heeft er enige levens opzitten: hoger kader, zeeman op de koopvaardij, zeewolf op een zeilschip, filosoof, schrijver... Zij is zijn muze. Hij droomt van een T4. Nu meteen. Op zijn leeftijd heb je geen tijd te verliezen, alles moet direct. Of het is te laat. 't Is nu of nooit. We zullen hem helpen als we kunnen.
Vanavond slaan we onze herberg op in het welwillende Concarneau. Het stadje ligt er slaperig bij in dit seizoen, gesloten, verdoofd.
Woensdag 30 maart.
Deze zwervers worden ontiegelijk vroeg uit hun slaap gerukt door het kabaal van een gigantische wasmachine die de vuilniscontainers op de kade komt schoonspoelen. Opstaan dan maar.
In de overdekte hallen krijgen we de plaatselije delicatessen aangeboden, nog levende vis en schaaldieren veroordeeld tot de kokendwaterdood in een of andere stoompot.
Op nu naar Pont-Aven, via de kustweg van het Bretoense Cornouaille. Bij laagtij, na onze piknik, lopen we door het wad naar het schiereiland Raguenez, naar het gesloten huisje met de blauwe luiken. « Loslopende dieren verboden », zegt een bord dat we op de terugweg lezen. Loslopend, losgeslagen, redeloos. We stappen braafjes terug, het bit tussen de tanden, de staart tussen de benen.
In Kerascoët dragen de 'maisons en pierres debout' (huizen met rechtopstaande stenen) een dikke strooien hoed. Een vredig plekje op blaaspijpafstand van het Atlantisch geweld.
En dan de oevers van de Aven, bij laagtij : bezige mosselkwekers, talloze eendjes met bezige bekjes, het leven één lange kalme stroom.
Maar sinds vanmorgen zijn de luchten wat dreinerig. Het mooie licht van Pont-Aven, bekend van Gauguin en anderen, het oogt helaas verwaterd. Zelfs nergens een crêperie die ons kan ontvangen om onze kleren wat te drogen.
Gelukkig vinden we in Pouldu de camping des Embruns (nevels zijn dat...), zowat de enige die eind maart al open is. Hier kunnen we water inslaan en genieten van een warme douche.
(wordt vervolgd)
