Even op en neer naar de Chinese grens

[bart seinwezen]

foto,s op https://myalbum.com/album/1DP4EBzz94no
filmpjes op https://myalbum.com/album/NZf8HhcJ0QlJ
De volgorde ligt hopeloos door de war, ik vraag me zelfs af of ik dat ooit nog goed krijg. Geef even een seintje als de links niet werken.


Speciaal voor weetjewel dan bij deze een bescheiden reisverslagje.

Ik ben begin juli vertrokken en heb onderweg nog wat vrienden in Duitsland en Polen bezocht. Het oorspronkelijke plan was om in april/mei te vertrekken maar er kwam nog wat werk op zee tussendoor, zodoende had ik al een lichte haast bij vertrek omdat ik begin augustus had afgesproken met mijn ma in Ulanbaataar. Het gekke mens kwam met haar 76 jaar doodleuk even per trein uit Moskou langs en zodoende ontstond het plan om in Mongolie samen rond te gaan toeren. Zoiets wil je niet missen natuurlijk.

Enfin, lichtjes gehaast bij de Oekrainse grens aangekomen bleek dat bij het kopieren van alle documenten twee weken voor vertrek het kentekenbewijs onder de scanner was blijven zitten. Natuurlijk had ik bij afsluiting nog onder de scanner gekeken of er niet nog wat onder lag maar wat bleek, zo'n kaart is statisch. En blijft daardoor aan de klep plakken...
Geheel volgens Murphy gaat dan natuurlijk de rest ook fout. Zo werd de kaart dus door het thuisfront per DHL opgestuurd naar Polen maar belandde in de reguliere post, en was een week later nog steeds per trein onderweg naar Dusseldorf.
Ik heb daar verder maar niet op gewacht. Nieuwe kaart aangevraagd bij het RDW, en even terug naar huis gereden (o:
Toen ik me opnieuw meldde bij de Oekrainse grens had ik inmiddels 5500 km op de teller staan en begon ik toch echt onrustig te worden. Nog drie weken de tijd om in Ulaanbaataar te komen, oef.

Oekraine heb ik dan ook weinig van gezien. Het gaat niet goed met de economie daar, zoveel was duidelijk, want waar de Duitse en Poolse wegen stampvol vrachtwagens zaten was de weg door Oekraine een praktisch lege maar heerlijk strakke betonbaan. Een oase van rust, heerlijk toerend door een zomerzonnetje, ik heb zelfs nog een boer gespot die met paard en wagen aan het hooien was. Wat me ook opviel was de hoeveelheid vlinders boven de weg, vooral in Oekraine maar ook later in Rusland. Ik vermoed dat we in Westeuropa toch wat scheutiger zijn met bestrijdingsmiddelen. Ik heb dan ook tot mijn spijt enige duizenden vlinders in alle soorten en maten aangereden, je kan ze moeilijk gaan ontwijken.

Honderd kilometer voor Kiev bij een vervallen Sovjetboerderij kamp opgeslagen en de eerste handen/voetengesprekken met locals gevoerd. De indruk die ik kreeg was dat ze me volledig voor gek verklaarden om in mijn eentje door Rusland te gaan rijden, en of ik wel een pistool, pepperspray en voldoende slagwapens bij me had. Net als in Polen zijn ze werkelijk als de dood voor de Russen en heeft vrijwel iedereen een kalashnikov in zijn tuin begraven voor als ze komen.

Aldus door het thuisfront Polen en Oekrainers al flink geconditioneerd de confrontatie met het evil empire aangegaan bij de Russische grens, waar ik onverwacht hartelijk werd onthaald. Vriendelijk, correct, veel grapjes en een hartelijk 'Zhastlivogo ruti!' bij vertrek. Dat de hele bus volledig leeg moest voor inspectie (iedere auto trouwens), de berg documenten foutloos in het Russisch moesten worden ingevuld omdat de engelstalige versie op was, ik de hulp daarbij voor een pakje shag, een reep chocola en een pak stroopwafels bij elkaar wist te ritselen en de hele exercitie daardoor een uur of vier in beslag nam was daardoor eigenlijk best acceptabel.

Wat daarna volgde was een soort endurance-race door Rusland waarbij eigenlijk alleen het aantal kilometers per dag telde en ik daardoor redelijk onverantwoorde rij/rusttijden klokte. Vermeldenswaardig zijn:

- een verblijf op een lokaal sportvliegveldje bij Tambov (leek me een goede zet omdat er ongetwijfeld een nachtwaker is op dat soort plekken) waar ik 's morgens onthaald werd op een rondvlucht in een microlight,

- de verkeerde routekeuze, het leek me mooi om onder Moskou door te gaan om zodoende de drukte te mijden, wat resulteerde in een bloemlezing van de hoe rampzalig de russische wegen soms kunnen zijn. Het stuk vanaf de Russische grens tot pakweg Samara was nog te doen, al is de hoofdweg gewoon 1 rijstook per richting met veel, heel veel vrachtwagens. Dit is eigenlijk het standaard model 'snelweg' in Rusland en Siberie, al wordt er inmiddels hard aan gewerkt en komen er steeds meer stukken snelweg zoals wij dat kennen. Hoe dan ook, het stuk tussen Samara en Omsk was werkelijk desastreus; volledig aan puin gereden en veel wegwerkzaamheden waardoor honderden kilometers over een modderig kuilenspoor moest worden geploegd, nog steeds tussen eindeloze hoeveelheden vrachtwagens. Bij aankomst in Omsk kon ik dan ook vijf dagen uitrusten terwijl linksvoor een homokineet en verder vrijwel alle stuur- en fuseekogels links en rechts voor werden vervangen bij een 'offisjel diler' die er uit ziet als bij ons in NL maar toch echt een stuk betaalbaarder is. Vriendelijke lui en ook al was een twintig jaar oude T4 niet bepaald hun dagelijkse ding zagen ze er toch duidelijk de lol van in,

- de Oeral, een beetje ardennenachtige bergketen, die onder meer op deze route ligt en door velen aangewezen wordt als gevaarlijk en slecht onderhouden gebied, maar duidelijk al een flinke opknapbeurt achter de rug heeft. Het was op deze route eigenlijk juist een rustpunt, en het enige stuk waar ik in het donker doorgereden ben omdat ik vele uren was verloren aan wegwerk eerder die dag. Opmerkelijk is dat, als het donker wordt, de Russen stoppen met hun krankzinnige inhaalgedrag, en daarmee de rust terugkeert,

- de muggen, die vooral in het moerasgebied van westsiberie met vele miljarden aanwezig zijn. Groot, agressief en veel. Vooral onhandig als je even uitstapt om te plassen, je de grootste moeite hebt om ze van je edele delen af te houden en je je na het plassen omdraait om je te realiseren dat je de schuifdeur open hebt staan. Een half uur intensieve slachting later ligt je bus vol met vijfhonderd dooie muggen en kan je weer verder. Als je deze situatie 's avonds hebt werpt de tl-balk in combinatie met de hobbybrander goede vruchten af,

- de zomerhitte. Je associeert het niet zo gauw met Siberië maar het wordt in de zomer gewoon doodleuk 35 tot 40 graden,

- de route vanaf Omsk tot aan de Mongoolse grens, die over het algemeen redelijk tot goed en op sommige stukken uitstekend is. Vooral de wegen rond Krasnojarsk waren een traktatie, vet cruisen door een glooiend heuvelland vol vruchtbare akkers over een soms praktisch lege racebaan. Irkutsk is een van de weinige russische steden waarin ik een verblijf kan aanraden (ik heb het zelf verder zowiso niet zo op steden) en de weg van Irkutsk naar Ulan Ude, over een bergketen en daarna langs het Baikalmeer, is een van de andere traktaties op deze reis.

Tegen de tijd dat ik hier was aangekomen kon ik het gelukkig ook rustiger aan gaan doen, ik had nog een dikke week om UB te bereiken terwijl dat twee dagen rijden was als er niets geks zou gebeuren. De mongoolse grens leverde weinig problemen op, het kost net als de russische grens natuurlijk wel enige uren en het is een hoop gezoek en gedoe voordat je al je stempels, papieren en een verzekering bij elkaar hebt. De weg vanaf de grens naar UB was weer redelijk hopeloos, een en al gaten waar je wiel volledig in verdwijnt als je niet uitkijkt.

Mongolie is, in tegenstelling tot het romantische plaatje waar ook ik niet aan ontkwam, overal waar mensen zijn een enorme puinhoop. De weg vanaf de grens naar UB is een langerekte vuilnisbelt van wodkaflessen en plastic, iedereen keilt alles uit het raam. De economie ligt, ondanks een decennium van double-digit economische groei, aan de beademing bij de stervensbegeleiding. Hoewel we heel veel ontzettend leuke en lieve mensen ontmoet hebben is de bevolking van Mongolie als geheel ons erg tegengevallen, ik zal er verder niet teveel over uitweiden om het leuk te houden. Gelukkig kwam ik voor de wildernis en daar hebben ze nog genoeg van, het land is simpelweg te groot en door het barre klimaat te leeg om het allemaal te kunnen verklooien. Een vriend van me die in UB woont zei daarover dat Mongolie niks heeft. Heeel veel niks zelfs. Het is de grootste kwaliteit van Mongolie, en het beste wat je hier kan doen is het niks ingaan en een paar weken verdwalen. Waarvan akte, ik kan ervan getuigen en het is fantastisch.

Mongolie is het absolute Nirwana voor vierwielfanaten. Er is een goede camping/guesthouse in Ulanbaataar, Oasis guesthouse, wat ook meteen de enige plek is in UB waar je met een wagen kan staan en daarmee de ideale uitvalsbasis om expedities voor te bereiden. Van daaruit heb ik eigenlijk nog maar een bescheiden deel van Mongolie verkend, vanuit de stad is er een beperkt aantal verharde wegen van overwegend matige kwaliteit naar middenmongolie, noordmongolie, naar het zuiden toe de Gobi in en naar de Chinese grens. Deze heb ik vrijwel allemaal tot het einde verkend en met veel uitstapjes van een paar honderd kilometer de onverharde rimboe in was dat al meer dan genoeg om de twee maanden visum die ik had daarmee te vullen. Ik heb met mijn brave T4tje de meest krankzinnige dingen uitgehaald, rotsvlaktes overgestoken, riviertjes doorkruist, vastgezeten in modder, zand, riviertjes, honderden kilometers over een soort spijkerbed van granieten haaietandjes door de woestijn gereden (kostte in twee dagen vijf millimeter profiel en de enige lekke band onderweg), eindeloze carkilling wasbordprofielen alsof je op vier drilboren rijdt ipv banden, besloten dat ik mijn draagbare 12Vlier beter aan mijn ergste vijand kado kan doen en een echte moet bouwen, vele malen verdwaald ondanks drie gps-systemen en een stapel lokale papieren kaarten... en ik kan het iedereen aanraden. Er is voor mij nog ongeveer driekwart van Mongolie over om op volgende reizen te verkennen, je zult je niet snel vervelen.

Ik had wel de pech dat de drie mensen die onderweg zijn opgestapt geen van allen de rijkunst zodanig onder de knie hadden of fysiek in staat waren om het stuur van me over te nemen, waardoor ik de volledige 33.000 km in totaal eigenhandig heb gereden. In ruim honderd dagen is dat grofweg 330 km per dag gemiddeld, bij een heel slordig op 50km/u geschat gemiddelde is dat zes á zeven uur per dag gemiddeld. Ik zit dan ook een kleine maand later nog steeds met lichte burnout-verschijnselen en raad eenieder aan het wat rustiger aan te doen (o:
Helaas liep de planning wat anders dan gepland en ben ik er nou eenmaal niet de persoon naar om het verhaal een jaar op te schuiven. Daardoor is vooral de heenreis een soort race geworden, ik heb afgezien van de vijf dagen oponthoud Amsterdam-UB in vijftien dagen gereden, waarvan nog drie rustdagen waren.

Na anderhalve maand met mijn ma en mijn lief door Mongolie getoerd te hebben werd het tijd om de terugreis aan te vangen. Het kruisen van de Mongools-Russische grens leverde nog wat kleine problemen op, die ik destijds nog in een mooi stukje heb samengevat wat ik onderaan zal toevoegen voor de liefhebber, anders wordt het zo'n lang verhaal dat de helft van de lezers voortijdig afhaakt. Ik had gepland om in Irkutsk veel onderhoud te doen, waaronder een volledige oliewissel van motor, bak en differentieel, vervanging van alle lagers rondom, en het oplossen van het probleem met de airco, waarvan de poelie zorgwekkend veel gerammel van loshangend ijzer begon te produceren. Helaas was de Volkswagendealer in Irkutsk in tegenstelling tot die in Omsk een hopeloos incompetent zootje, en is het ondanks de hulp van een goede russische vriend niet gelukt om een goede allroundgarage te spotten. Het is dan ook gebleven bij de demontage van de aircopoelie, het vervangen van de multiriem voor een kortere (op de autoboulevard in Irkutsk is vrijwel alles te koop) en het demonteren van de bodembescherming om te kunnen schoonmaken en wat dingen te kunnen vastzetten die door het wasbordgerammel los waren gekomen. Handig is dat er overal langs de Russische wegen bruggen staan om reparaties te kunnen uitvoeren, met als minpunt dat iedereen daar doodleuk zijn carter laat leeglopen en het dus letterlijk een smeerboel is om in te werken.

Na twee weken in Irkutsk te zijn gebleven kwam vriend Maarten aan per vliegtuig en konden we verder. Eerst nog even teruggereden over eerdergenoemde weg naar halverwege Ulan Ude, omdat hier feitelijk de grens tussen europa en Azie ligt (in Irkutsk is 90 procent europees/kaukasisch, prompt over de berg sta je tussen 90% aziaten. Het Nationaal Park rond Kyren in de Buriatische republiek is voor iedereen die daar in de buurt komt een aanrader, feitelijk is het bezet Mongolie, en daarmee een mooi startpunt voor Maarten's trip naar Moskou.

Omdat we het rustiger aan hebben gedaan dan op de heenreis hebben we op adembenemend mooie plekken in de wildernis gestaan, simpelweg omdat we aan het eind van de middag al de tijd namen om daar naar te zoeken. Het werd natuurlijk al uren vroeger donker dan in de zomer, en het was duidelijk dat de winter ons op de hielen zat. Hoe verder westwaart we kwamen hoe 'warmer' het weer werd - ook de bomen werden weer groener (o: - maar in Siberie hebben we enkele malen 10 graden vorst gehad in de nacht, en zelfs wat sneeuw. Waterleidingen in de bus bevroren, en Maarten's tent een ijskoepel door de gecondenseerde adem die de binnenkant bevroor en de rijp die aan de buitenkant het werk afmaakte. We hebben dan ook zowel 's avonds als soms ook 's morgens grootse kampvuren gestookt uit pure noodzaak. Ook een voordeel tegenover Nederland, niemand in Siberie kijkt op van een kampvuur van vier meter hoog, ook niet in het Nationaal Park.

Ondanks het feit dat er eigenlijk maar 1 weg loopt van oost naar west hebben we gelukkig nog een paar mooie detours met veel wildernis en achterafdorpjes weten te doen, het dagenlang hangen achter vrachtwagens op de hoofdweg trok soms een stevige wissel op het moreel. Tomsk was ondanks - of juist door- alle positieve berichten een teleurstelling, het laatst overgebleven goelagkamp bij Perm bijna even indrukwekkend als de duitse concentratiekampmonumenten. Onverwachte uitschieter was Kazan, de hoofdstad van Tatarstan (Ooit van gehoord? Ik niet tot ik er kwam.) wat als een soort Istanbul aan de Wolga ligt, op 700 km van Moskou. Moskeeen en kerken gebroederlijk naast elkaar in een soort schoolvoorbeeld van een multicultureel sprookje, met miljoenen inwoners van Turks/arabische origine vreedzaam samen levend met de Russen die toch ook knap nationalistisch en zelfs uitgesproken racistisch kunnen zijn als het ze even uitkomt. Rusland blijft je verbazen.

Ik moet bekennen dat ik over Moskou toch ook nogal achterhaalde beelden in mijn hoofd had, een beetje een oubollig zootje met veel historische gebouwen. Het tegendeel is waar, het is een metropolische wereldstad met de breedste autoboulevards dwars door de stad heen die ik waar dan ook ter wereld heb gezien (we telden 16 banen, in het centrum van de stad) langs futuristische hoogbouw á la de Londense city. We hadden het geluk om in de buurt van het hostel fout te rijden en aldus per ongeluk op het enige braakliggende terreintje terecht te komen waar je gratis kon parkeren in de wijde omtrek, iets wat ik daarna in de twee dagen dat ik door Moskou ben gewandeld niet meer heb gezien.
Mijn onderbuikgevoel om alle wiellagers in Irkutsk te vervangen bleek terecht, vanaf Krasnojarsk kwamen er zorgwekkende kreunen van linksachter maar pas in Moskou vonden we een vervangend lager, dat tweeneenhalf uur na aankomst gemonteerd was - terwijl het lager per koerier uit een ander stadsdeel moest komen. Verder dus nog wat rondgewandeld, maar zoals gezegd ben ik niet zo'n fan van steden, als zeevarende heb ik er heel wat gezien en ik wordt nooit echt vrolijk van de verrichtingen van de mens, zeker niet als ze met zoveel zijn. In Moskou wonen trouwens 15 miljoen mensen, bijna evenveel als in Nederland en tien procent van de russische bevolking. Ik ben dan ook weer vrij spoedig op pad gegaan, eerst nog met plannen om een vriend in St. Petersburg op te zoeken maar toen dat op het laatste moment niet door kon gaan en ik daarbij vrij plots snipsnotverkouden was geworden heb ik de steven gewend, het gaspedaal ingetrapt en huiswaarts gekeerd. Voor de terugreis had ik een visum voor Belarus, of witrusland, en van Moskou tot de poolse grens loopt een hypermoderne biljartlakentolweg. Na een redelijk omslachtige maar ook weer heel vriendelijke en correcte controle nog een uurtje of twee absoluut hufterig behandeld door de europees/poolse douane. Fijn om weer terug te zijn! Enfin, lang verhaal kort, ik ben nog even in duitsland op vriendenbezoek geweest, om vervolgens al snotterend bij e nederlandse grens aan te komen en twee uur later thuis lekker onder de wol te kruipen. Nogal een verschil in afstanden! Voor mij is Groningen nu opeens om de hoek (o:

Samenvattend: een prima geslaagde testrit, ik weet nu hoe ver het is, wat er mogelijk is, dat het fantastisch is, en redelijk betaalbaar is. Ik schat dat het hele avontuur me, los van diepteinvesteringen in de bus, me zo'n 7 á 8000 euro heeft gekost. Voor bijna vier maanden reizen vind ik dat heel netjes. Ik ga het dan ook zeker weer doen, al zal ik het dan zeker anders aanpakken. Grootste minpunt is dat het middelste stuk, zeg maar van Moskou naar Irkutsk, vaak echt ronduit saai is, en idioot ver. Er spelen op dit moment veel opties door mijn hoofd, van bus-op-trein tot bus achterlaten tot ter plaatse een UAZ 452 aanschaffen. Maar dat is iets voor het volgende verhaal :oD

Ik heb hieronder zoals beloofd nog het stukje geplakt dat ik op Facebook plakte na de Mon/Rus grenspassage.

Groet, Bart

Een grensgeval in Mongolie

Denk ik om een uur of vijf 's middags, een kilometer of tien voor de grens tussen Mongolie en Rusland, er goed aan te doen een eindje van de weg te gaan staan om een potje te koken en lekker te gaan slapen. Best wel een goed idee eigenlijk, want de grens oversteken kost hier iets van tussen de vier en acht uur, als het meezit. Het zat me mee, in zoverre dat ik net mijn avondeten naar binnen had, afwasje gedaan, koffie op, toen er tegen achten in de verte brommergepruttel hoorbaar werd. Nu is dat wel vaker slecht nieuws in Mongolië omdat alle dronkelappen op zo'n ding zitten en het leuk vinden om je dan tien minuten woordeloos aan te gaan zitten gapen of om ongevraagd in je bus te gaan neuzen. Dit keer waren het echter twee heren in camouflagepakken die met gebaren aan wisten te geven dat het toch echt nodig was dat ik mijn spullen in moest pakken, motor starten en ze daarna mocht volgen.

Ik dacht eigenlijk nog dat ik in een natuurgebied stond of zoiets, al rijden de Mongolen zelf bij voorkeur op hun brommers door beschermde vogelbroedgebieden om daar hun afval achter te laten. Ik verwachtte dan ook min of meer naar de weg teruggeloodsd te worden, maar daar aangekomen moest ik blijven volgen tot ik in een soort scoutingkamp terecht kwam. Voor wat betreft de looks dan, want verder werd het vooral bevolkt door jengelende kinderen, hangmoeders en honden. Het was, zo werd me veel later pas duidelijk, de veldpost van de grensbewaking. Binnengekomen ontnam de lucht van schapevet me even de adem. Dat is trouwens overal zo waar hier mensen verblijven, maar dat terzijde. Na ontboden te zijn in een kamer met een indrukwekkende gestalte in uniform, en na door de eerste stoel die me werd aangeboden heengezakt te zijn, begon het inmiddels vertrouwde gesprek zonder enige mogelijkheid tot communicatie. Ik spreek namelijk geen Mongools, en de ander alleen maar.

Een uur van indrukwekkende stiltes later ben ik, om een lang verhaal niet al te lang te maken, met bus en al meegetroond naar het hoofdkwartier in Sukhbaatar, de grote stad zeg maar. Na ongeveer twee uur te zijn verhoord op ongeveer dezelfde wijze kwam er een grensbewaker bij die een paar woorden Engels machtig was. Langzaam werd het me duidelijk dat ik was betrapt op het Verblijven In Verboden Grensgebied. Nu hing er in de zelfde ruimte een kamerbrede kaart van datzelfde grensgebied - met opengeschoven gordijntjes ervoor ten bate van de geheimhouding voor westerse sujetten zoals ik - met daarop onder meer de in helderrood aangegeven Verboden Zone. Daarop was, voor mij als koopvaardijstuurman in ieder geval, overduidelijk te zien dat de plek waar ik was 'betrapt' ongeveer een kilometer van de Verboden Zone lag. Verder vond ik het eigenlijk wel vreemd dat ik op geen enkel bord was gestuit dat me had kunnen wijzen op mijn schandelijke gedrag.

De bezwaren werden weggewuifd als zijnde details, het was inmiddel wel duidelijk dat ze zo'n vette vis niet meer eentweedrie zouden laten glippen. Ondertussen werd ik voorgeleid aan Het Hoofd, voor het gemak, want zijn precieze functie heb ik niet kunnen ontcijferen. Onder zijn bezielende leiding werd mijn bus door zeven ondergeschikten een dik uur doorzocht naar Verdacht Materiaal. Niet dat ze efficient te werk gingen trouwens, ik had er zonder veel moeite twintig kilo coke doorheen weten te loodsen. De camera, lege kaartlezer en computer werden meegenomen voor nadere inspectie, maar mijn telefoon, Ippad en sattellietzender zagen ze over het hoofd. De verzameling klaarkomende vrouwen op mijn laptop iwas wel grondig doorgenomen in ieder geval, want die stond nog open toen de computer terugkwam. Wie weet hebben ze er nog wat van opgestoken.

Ik dacht, het was inmiddels twee uur 's nachts, dat hiermee de kous wel af zou zijn. Er was een verklaring opgemaakt, bus CIA-vrij verklaard, ik had betaald. Klaar toch?
Helaas moest de zaak voorgelegd worden aan De Generaal. Ik heb nooit geweten dat ik zo belangrijk was. Helaas kon De Generaal aardig op zich laten wachten, begreep ik toen ik op een bank in een wachtlokaal werd gezet en wat beddegoed kreeg aangereikt. Nog best aardig dat ik als potentiële spion niet in het cachot gemieterd werd trouwens. Nu mocht ik 's avonds niet eens op de gang komen, om een uur of drie werd ik evenwel gewekt om mijn paspoort voor de veertiende keer te laten zien. Die lag in de bus, en nadat ik 'm daar uit had gepakt liep de goede man weg zonder me nog verder een blik waardig te keuren. Nu stond mijn bus toch achter een hek, met bewaker plus vervaarlijk uitziend machinepistool, dus wegkomen was niet echt een optie om veel aandacht aan te besteden. Ik heb er dus maar een sigaretje op gerookt en ben toen weer braaf naar binnengegaan.

Ik ben 's morgens erg vroeg wakker sinds ik op reis ben, en Mongolen niet. Dat komt omdat ze in de winter eerst de kachel in hun yurt moeten aanmaken en een verder vrij ingewikkeld ochtendritueel moeten afwerken wat gehinderd wordt door de -30 graden buiten. Voor het gemak houden ze die tijden 's zomers ook maar aan, wat tot gevolg heeft dat het openbare leven pas tegen een uur of tien pruttelend op gang komt. Tegen die tijd had ik, onder de steeds groter wordende grijns van mijn bewakers, dan ook al uitgebreid mijn tanden gepoetst, ontbeten, koffie gedronken en zo'n beetje mijn intrek weer in mijn camper genomen, temeer omdat het binnen aardig koud was. Er waren een aantal Hooggeplaatsten duidelijk niet geamuseerd, maar kennelijk konden ze er ook niet veel aan doen. Een keer ben ik naar binnen gesommeerd, vijf minuten later liet een ander me weer gaan.
Zo is het spelletje tot een uur 's middags doorgegaan. Uiteindelijk werd ik weer meegetroond naar de verhoorzaal, waar ik geconfronteerd werd met een indrukwekkende hoeveelheid papier, ik denk toch zeker twee pinken dik, die mijn Ongeoorloofde Betreding had opgeleverd. Of ik me maar even schuldig wilde voelen, kennelijk. Voorts diende er nog betaald te worden.
Nu ben ik wel goed, maar niet gek, want ik had de dag ervoor al honderd dollar weten af te dingen naar veertig, had die netjes betaald en was niet van plan... enfin, zo was het niet, het contant betaalde bedrag moest worden gestort op de bank, zo gaat dat hier. Of ik de opdracht even wilde tekenen, dan zouden zij het verder wel regelen en kon ik gaan. Onder het tekenen keek ik nog even naar het bedrag: 40.000 tugrik, ongeveer zestien dollar. De rest was duidelijk bestemd om brandstof voor te kunnen kopen.

Want zo triest is het hier. De economie ligt dan nu weliswaar op zijn reet, er zijn wel net zeven vette jaren gepasseerd met economische groei van twee cijfers. Maar daar hebben de openbare diensten niet veel van meegekregen. Zij zitten in gebouwen uit 1930, waar de planken vloeren van golven en kraken, het licht in de helft van het gebouw en het water in de toiletten het niet doet, het stucwerk omlaag komt, waar het in de zomer al koud is en de ruiten in de ouderwetse houten dubbele kozijnen gebroken zijn. Ze hebben prachtige uniformen maar rijden op een brommer door het veld. De stad rijdt vol met verrijkte types in dikke vette Landcruisers en Hummers terwijl zij hun salaris en budget gehalveerd zien. Let wel: de prijzen in de winkels hier liggen tegelijkertijd wel op een procent of zeventig van het nederlandse nivo. Ik vraag me af of het echt nodig was om er grofweg dertig manuren en een halve boom aan papier op stuk te slaan, maar ik gun ze het geld van harte.

Bijkomend voordeel was ook dat ik uiteindelijk om twee uur 's middags onder begeleiding naar de grens ben getroond en daar langs de ellenlange wachtrijen werd gesleept. Dit om te worden overgegeven aan de immigratiedienst. Ik zat namelijk door een foutje van de zelfde dienst in Ulaanbaatar vier dagen over mijn visum heen, volgens de dienst in Ulaanbaatar geen enkel probleem. Het kostte me uiteindelijk nog eens zes uur om voet op russische grond te zetten. Maar dat is weer een heel ander verhaal.




***

[Hanz]

Dat is Reizen met een hoofdletter R. Ik ga er nog eens goed voor zitten om het hele verhaal te lezen en de foto's te bekijken. Bedankt voor je verslag.

[bvddobb]

[Beckontheroad]

foto,s op https://myalbum.com/album/1DP4EBzz94no
filmpjes op https://myalbum.com/album/NZf8HhcJ0QlJ
De volgorde ligt hopeloos door de war, ik vraag me zelfs af of ik dat ooit nog goed krijg. Geef even een seinte als de links niet werken.


Speciaal voor weetjewel dan bij deze een bescheiden reisverslagje.



***

Geweldig! Ik zou zeggen:
"schrijf een Boek! "
JB

[Vossius]

Leuk om te lezen. Tartastan al enkele malen door gereden, hier worden de techische hoogstandjes gemaakt. Weg door de Oeral is slecht, maar de rest tot Irkutsk goed te doen in 2015. Voordeel van terug rijden is dat wij er elke dag een uur bij kregen, terwijl als je naar Irkutsk gaat elke dag 1 uur moet inleveren. Jammer dat een stukje E30 door Kazachstan gaat, wij hebben toen even een uitstapje gemaakt om Kazachstan heen. Verder sliepen we op plaatsen waar de vrachtwagens ook overnachten. In totaal hebben wij maar een korte trip gemaakt ban 16.500km, en dat dan in 3 weken. Jouw ervaring van het binnen komen in de EU bij Polen is dus het zelfde als de mijne . Krijg je in Mongolië nog aparte kenteken platen zoals in China?

René

[Pascal-141]

prachtig verhaal . Zal wel een mooi avontuur geweest zijn

[jones]

Heel gaaf!!!

[nicole]

Wat een fantastische mooi reisverslag.
Dit is het zeker waard om in een filmhuis te laten zien !
Dan kunnen meer mensen hier van genieten.

Nicole

[bart seinwezen]

Poeh he, ik zou er van gaan blozen. Dank jullie wel voor de complimenten zeg.

René, 16.500km in 3 weken? Je bent al net zo gek als ik :o) Maar nee, geen Chinees gedoe met kentekenplaten, rijbewijs en verplicht meerijdende gidsen daar in Mongolië, enkel een aparte verzekering aanschaffen.

Groet, Bart

[Henk-1]

Hoi Bart,

Zo wat een verhaal en mooie foto's
Heb er van genoten
Wat een avontuur , die nemen ze je nooit meer af

[Blue Moon]

Prachtige report over deze avontuurlijke reis doorheen een ruwe en mooie omgeving die we nauwelijks kennen.
Bedankt om ons even op en neer mee te nemen naar de Chinese grens.
<;-)

[frits k]

Aan de hand van verschillende land kaarten je reis eens bekeken,hulde voor de wijze waarop je het verslag met ons wilt delen.
Ik heb het in ieder geval met veel plezier gelezen

[Walda]

Bart,

Geweldig, respect.

Walter

[Mac]

En dan te bedenken dat de foto's maar een klein gedeelte laten zien.
Indrukwekkend.

[Snautzer]

Mooi geschreven verslag, erg beeldend en vooral amuserend.