Maandag 4 april.
Aan de camping is de GR34 goed aangeduid richting rotsige tong die zich uitstrekt tot aan het eilandje van Saint-Michel.
Een steenlawine heeft de weg onderbroken, we lopen om, klimmen naar een kruis dat daar netjes tussen de lande en de lucht uitsteekt en lap, geen wegaanduiding meer. Dus lopen we verloren en uiteindelijk geraken we in Erquy via de rijweg.
Een dikke omweg maar wat is het hier mooi! Van boven op de cap hebben we een panoramisch zicht op de landes, de schitterend gele brem, de heide, de roze falaises... Beneden vinden we de 'four à boulets' waar de kogels verwarmd werden die dienden om vijandige schepen in brand te doen vliegen. Overweldigend landschap! Moet echt in niets onderdoen voor het kustpad dat we kennen aan de Middellandse Zee.
We volgen de kronkels van de falaises én de aanduidingen van de GR34 deze keer, en zo komen we langs het strand van Lourtuais, dat van Portuais, en dan het wilde strand van Guen.
Helaas haalt de regen ons in maar 'in Bretagne is het weer meermaals per dag heel mooi’, zo zeggen ze hier tegen al wie beweert dat het hier altijd regent... En het is inderdaad bij volle zon dat we weer op ons vertrekpunt aanbelanden, zo rond de zevenen.
Dinsdag 5 april.
Twee keer per dag, tussen de getijden door, kun je tevoet naar het eilandje Saint-Michel, over de platte stenen en de zandtong die dan boven de golven uitsteken. Tussen hoog- en laagtij kan het waterpeil zelfs 13 meter verschillen! Het is dus zaak het getijdenuurrooster goed te raadplegen zodat je niet vast komt te zitten op de rotspunt...
Volop zon vanmorgen, de mosselplukkers zijn in de weer met hun gevlochten mandjes.
Onder het alziend oog van de heilige Michael die daar goed vastgevezen tussen rotsen, hemel en zee al eeuwen zijn draak staat neer te steken. En je wil zeker weten waarom hij dat doet? Wel, toen het eiland nog bij het vasteland hoorde wilde onze heilige de duivel tegenhouden maar die riep al zijn kompanen uit de hel erbij zodat Michael op de rotspunt in het nauw gedreven zat. Woedend stampvoette hij op de grond en ziet: er ontstond een kloof en de zee stortte zich erin mét alle duivels en duiveltjes. En sinds toen komt de duivel niet meer aan land. De kapel gedenkt dit mirakel.
Overweldigend, van boven op de rots is het spektakel overweldigend! Links zien we het eiland Bréhat, de kust van Paimpol, wat eilandjes, en rechts de cap Fréhel. De Jersey-eilanden liggen maar een paar tientallen kilometers van hier verwijderd, dichterbij dan Cherbourg.
De rotsen aan onze voeten zijn van smaragd, het lijken wel trappen uitgehakt in de zandsteen. Hier en daar vormen goudkleurige lichen bizarre landkaarten.
Beloofd, morgen kom ik hier mosselen trekken.
Anderhalfuur stappen is het van het fort La Latte tot aan de cap Fréhel. Makkelijk stappen, goed aangeduid, nog altijd de GR34, doorheen de lage 'lande' langs de zee. Wonderlijk panorama. We naderen de vuurtoren van de Cap Fréhel, op de falaises onder ons zitten duizenden schreeuwende meeuwen, praatjes makende jan-van-genten, dartelende kleine pinguïns. Het seizoen van de liefde gaat niet stilletjes voorbij!
De terugweg naar het fort La Latte is even adembenemend.
Erquy is niet voor niets de hoofdstad van de coquille saint-jacques, dus onze dag - en onze reis - eindigt in een restaurantje aan de haven.
Au revoir!
betreft (zie foto's).
