Wat hebben we er lang naar uit gekeken!
De weg naar het zuiden is voor mij een mythische route.
Het is de ontsnapping, het is de rijkdom aan herinneringen, het zijn de dromen, het is de fabelachtige verbeelding.
De vakanties van vroeger, de zon, de zorgeloosheid.
Het begint op de autosnelweg, het benzinestation in Luxemburg, het binnenrijden in Frankrijk, de Moezel, Nancy, met zijn haven en zijn kapitein dat we nu links laten liggen, de eerste tol, de rustplaatsen, de vrachtwagens die elkaar kruisen vanuit heel Europa, de Marne, de graansilo's als kathedralen in de enorme velden, de Zon van Langres, de péage van Villefranche en dan eindelijk Lyon – niet te omzeilen! - de tunnel onder Fourvière, de snelweg door de stad langs de oevers van de Rhône, de eindeloze files - "slechts 30 minuten?!? we hebben geluk! "- de wijk La Confluence met haar nieuwe gebouwen, de A7, de Rhône die slingert zoals de oude N7, soms rechts soms links. Hier begint het échte zuiden! Truien uit, we zijn in zomermodus. Daarna Vienne,Tain l'Hermitage...
Deze keer verlaten we de snelweg in Tournon en rijden we de Ardèche binnen.
Het is lente, prachtige voorjaarsbloemen kleuren de bermen, de bomen staan in bloei, wit of roos, anderen zijn nog in winterkleren, maar in hun knopjes liggen de bladeren al klaar. De kronkelende weg brengt ons naar Lamastre, een prachtig dorpje aan de oevers van de Doux, een 'zachte' rivier die ons vriendelijk zijn oevers leent voor een rustige nacht. Heel rustig, Lamastre bij nacht. Te. Geen bistro, geen voetganger, geen levende ziel.
In de vroege ochtend worden we wakker in een magisch decor. De huizen in de mist zijn van een andere wereld, een andere tijd.
Na het ontbijt komt de stad stilaan tot leven. Maar ook wij worden pas écht wakker dankzij “le petit café” die met veel zorg door de koffiebrander Kaopa wordt geserveerd.
Madame Kaopa schenkt ons bij het afscheid een aantal prachtige espressotasjes, we zullen ze blijven koesteren als een mooie herinnering.
In het station zijn treinstelsels van vervlogen tijden aangespoord. Toch is de spoorlijn nog steeds in gebruik, maar enkel voor het plezier van toeristen. Het is de lijn van de stoomtrein die afdaalt naar Tournon, de Mastrou.
In Le Cheylard, een paar kilometer van Lamastre, bestijgen we ons stalen ros dat begint te draven op de Dolce Via, het oude treinspoor bestaande uit grind en asfalt; het is een glooiende afdaling van ongeveer veertig kilometer langs de rivier Eyrieux tot aan de Rhône.
De vallei van Eyrieux is prachtig, soms wild, bezaaid met dorpen, huizen en terrassen in droge steen, de fietsweg is vloeiend, de lente barst. Deze hoge gebouwen, met hun hoge schoorsteen, zijn oude 'zijdefabrieken', die gebruik maakten van de hydraulische energie. Een heel netwerk van aquaducten is nog steeds zichtbaar. Na de Tweede Wereldoorlog sloten de ateliers, de een na de ander.
Maar nog niet halverwege, o wee, steigert de hengst en gooit ons uit zijn zadel. Derailleur kapot. Na een beetje gebricoleer zijn we weer weg en mits een paar tientallen technische stops, komen we toch ruim op tijd aan in Saint-Pierre-du-Pape voor de bus 12 van 17 uur die ons terugbrengt naar Le Cheylard.
We zijn weer onderweg.
Aan het einde van de avond komen we aan in Saint-Pierreville, het hart van een enorm kastanjebos. Honderden hectaren kastanjebomen. Maar half april zijn ze nog steeds onherkenbaar in hun blote bast. Monsieur Kaopa had ons gewaarschuwd: men zou zichzelf in Corsica wagen op deze weg! Het landschap is behoorlijk ruw en stijl, veel van de terrassen, aangelegd door de eeuwen heen, zijn braakliggend. De coöperatieve Ardelaine, een lokaal bedrijf - annex museum, annex winkel, annex restaurant "La cerise sur l'agneau" - biedt werk aan een zestigtal mensen, scheert meer dan 50.000 schapen per jaar, verwerkt hun vacht, verkoopt in zijn winkel dekens, matrassen en andere wollen items maar... alles is nu gesloten.
Het dorp heeft betere tijden gekend, weet de oude dame met de harige toque. Er waren - ze wijst met het einde van haar stok - alle soorten handelaars, drie kleermakers, slagers, bakkers, een school gerund door nonnen die de grot onderhielden, daar, niet ver weg, rechtsboven op de weg. Nu zijn veel huizen leeg of te koop. Maar hoe mooi, deze tekeningen die ze onlangs op de muren hebben geschilderd ! En deze wasvrouwen die de was ophangen, ze lijken zo echt!
Verschillende groene wegen slingeren naar het zuiden. Hier en daar, bomen in witte of roze jurk, bloemen langs de weg, de zon nog steeds verlegen.
Antraigues-sur-Volane troont op zijn vulkanisch rots, aan de samenvloeiing van verschillende rivieren. Hier heeft Jean Ferrat, die verliefd werd op de Ardèche, zich gevestigd en tot het einde van zijn dagen geleefd. Alles aan het dorpsplein herinnert aan hem: het huis Jean Ferrat, de terrassen van de bistro's, de petanquebanen waar hij zeker veel tijd heeft gesleten, en zelfs een van de talrijke kleine sculpturen van lavasteen die in de gevels zijn ingelegd ...
Zou hij die heer met de blauwe snor die zijn koffie aan de tafel naast de deur slurpt hebben gekend? Voor ons is het tijd om te anticiperen op het aperitief met een Kir ardéchois, met kastanjelikeur.
Voor de lunch houden we halt op de parkeerplaats met uitzicht op Largentière, net onder de imposante Griekse zuilen van het gerechtsgebouw - veel te groot voor dit klein stadje. De temperatuur is een paar graden geklommen. Als we na een paar haarspeldbochten bij de oude stad aankomen, is er net een ongeluk gebeurd: een camper zonder remmen is de helling afgereden, in zijn koers palen en borden meegenomen, een muur geschraapt en tegen een gevel gestopt. De bestuurder moet de schrik van zijn leven hebben gehad en komt er met enkele schrammen van af. Een camper van nauwelijks 20.000 km ...
De oude stad bewaart sporen van zijn glorieuze industriële verleden. Geen zilvermijnen meer. Het middeleeuwse centrum is een charmant netwerk van calades, gewelfde doorgangen, trappen, hoekjes, doodlopende steegjes.
In het spoor van Annemie verkennen we middeleeuwse dorpjes die zich vastklampen aan de rots.
Vogüé, zijn strand met grote stenen, zijn molen in puin, zijn kasteel, zijn zig-zag straten met hun trappen en hun balkons;
Rochecolombe, hoog op de rotsen, zijn kapel, zijn ruïnes;
Balazuc aan de rand van de Ardèche, goed gerestaureerd, de Romaanse kerk, en steeds de prachtige stenen, de huizen met pannedaken, de kasseien, de wirwar van glooiende straten, de gewelven, de balkons, de trappen …
Het ruikt naar het zuiden, meer en meer.
Voorbij de Défilés de Ruoms, waar de Ardèche een diepe kloof tussen de rotsen heeft gesleten bereiken we snel Vallon Pont d'Arc en de Gorges de l'Ardèche.
Eerste stop: de Pont d'Arc, een prachtige natuurlijke triomfboog die door de rivier is uitgehouwen. Het licht is mooi op het eind van de dag. De weg slingert, 32 km lang, met spectaculaire uitzichten op de meanders van de Ardèche, een reeks belvedères met adembenemende panoramas.
In Saint-Martin d'Ardèche, aan de kade van de rivier, staan er niet ver van de brug een paar campers. Daar zullen we samen met hen de nacht doorbrengen, na een pizza te hebben gegeten op een nabijgelegen terras.
We lezen dat de surrealist Max Ernst in het bovenste deel van het dorp gewoond heeft, in de wijk Alliberts, met de surrealistisch-dadaïstische schilder Leonora Carrington. Hun huis is zichtbaar vanaf de weg, versierd met bas-reliëfs, in die tijd beschouwd als "originelen", met een hoekje af.
We steken de smalle brug over naar Aiguèze, een pittoresk dorpje gelegen op een klif boven de rivier Ardèche, tegenover Saint-Martin. Hier, aan de andere kant van de rivier, zijn we in het departement Gard.
We maken een korte wandeling naar de begraafplaats en door de calades, drinken een koffietje op het terras onder de prachtige platanen die hun grillige takken als open handen met lange vingers naar de blauwe hemel strekken. Het is niet erg warm begin april, maar aan de vegetatie is het reeds te zien: hier wordt het warm, de blauwe regen staan in bloei, de oleanders worden wakker uit hun winterslaap. Binnenkort zomer!
Bij Vaison-la-Romaine laten we onze tandem herstellen. Met de reparateur van Vélo-Speed spreken we af om rond 14 uur terug te komen om de dérailleur te vervangen.
Vanuit het provencaals gedeelte van de stad kan je naar het middeleeuwse gedeelte door de Romeinse brug over de Ouvèze over te steken. Een prachtige brug gebouwd in één enkele boog. Een versterkte poort geeft toegang tot de oude stad op de klif, met zijn parallelle straten en trappen, hoger en hoger, naar het kasteel. Het provençaalse gedeelte, deels voor voetgangers, ligt er in het eerste lentezonnetje aangenaam bij, rustig wachtende, met al zijn uitgestalde souvenirs, op de komende Paastoeristen.
Monsieur Vélo-Speed, tussen enkele scheldwoorden, herstelt de fiets zo goed als hij kan, en we sluiten ons aan bij de Buspirit meeting op de camping Trois-Rivières in Entrechaux.
(Wordt vervolgd)
