Op aanraden van Ulysse rijden we richting vuurtoren van La Gacholle. Enkele kilometers van de vuurtoren vinden we een prachtige locatie op de zeedijk, met zomaar, gratis en voor niets, een prachtige zonsondergang boven een vijver met lebberende flamingo's.
En wonder boven wonder de muggen zijn niet op het rendez-vous!
Woensdag. Een goed heraangelegd grindfietspad brengt ons naar de vuurtoren van La Gacholle zo een 4 kilometer verderop. Wat een verbetering voor de fietsers! Er wordt dan ook veel meer gefietst dan vroeger! Het pad leidt verder naar les Saintes-Marie-de-la-Mer. Links van ons, de immense zandvlakte. En waar je ook kijkt, het immense strand, zo breed als een woestijn.
We laten de fiets achter bij het bureau voor toerisme vlakbij de arena. Ook hier maakt de stad zich klaar voor het paasfeest en de feria. Vakantiegangers slenteren in de voetgangersstraten, de terrassen met overvolle restaurants, souvenirwinkels ...
De "beste pizzaiolo van Les Saintes" (volgens de toekomstige burgemeester die naast ons aanschuift, volgend jaar zijn er verkiezingen!) maakt voor ons de heerlijkste pizza die we met veel smaak op de dijk gaan opeten.
Terug op de fiets voor het volgend stukje van ons parcours: "La Draille des 5 gorges", ongeveer vijftien kilometer verderop, steeds aan de oever van de Etang de Vaccarès.
De onverharde weg begint bij de boerderij van Cacharel, doorkruist typische Camargue-landschappen met pikzwarte stieren, witte paarden, groene vegetatie in dichte grasbosjes... en eindigt bij het Domaine Paul Ricard in Méjanes, een grote ranch met arena, coffeeshop, stallen waar elk paard zijn plaats heeft, die gemarkeerd zijn met hun eigen naam.
Een treintje rijdt over een traject van enkele kilometers in het hart van dit prachtig stukje natuur. "Manades" van stieren zijn hier talrijk in de regio. De term manade is specifiek voor de Camargue: het zijn kuddes dieren in vrijheid, onder toezicht van de "gardians".
Zouden we onze weg niet vervolgen en helemaal rond de vijver fietsen? We zijn toch ongeveer halfweg ...
Na 80 km komen we uitgeput thuis... waar weer een schitterende zonsondergang ons opwacht!
Donderdagochtend. De zon komt op, de natuur ontwaakt, de vogels beginnen hun alledaagse bezigheid.
We vertrekken met de fiets op de zeedijk, maar nu in de andere richting, naar Beauduc met zijn enorm strand. Windsurfers en kiters genieten daar van de sterke wind.
De zee omhelst de vissershutten op palen.
De cabanes van Beauduc staan er nog aan het einde van de weg, het einde van de wereld ... Een dorp met kleine huizen en hutten, een beetje verwaarloosd, vechtend om te overleven...
Je kan je het gemakkelijk inbeelden: de gezinsvakanties, de kinderen die de hele dag op het strand spelen, de apero's, de barbecues, de wonderbaarlijke visvangsten, de petanque, de eenvoudige maar warme interieurs... "Il y a le ciel, le soleil et la mer...", "Ma cabane est en planches...", "La mer qu'on voit danser..." Nostalgie, nostalgie...
Maar genoeg gedroomd! Terug met onze beide voeten op de grond. Laten we "naar huis" gaan, inpakken en van decor veranderen….
Les Salins-de-Giraud heeft de allure van een mijnwerkersdorp. Als er geen platanen waren, zou je je in het noorden wanen, in een "coron". Rechte straten, identieke huizen, bakstenen gevels. Het was en is nog altijd een industrieel gebied: de zoutindustrie, de chemische industrie. Solvay! In de verte zien we de zoutpannen, glinsteren in de zon. Een mooi kleurenpallet, blauw, paars, roze ... En een zoutberg.
Voorbij de zoutwinning, aan het einde van de weg ligt het enorme strand van Piémanson. Er is al volk in dit seizoen, maar het is niet echt onze "cup of tea". En de zee is zeker nog te koud ...
