Op weg naar Galicië en terug

[Blue Moon]

We komen aan in Avilès. Een korte wandeling. De Plaza Mayor, met het Ayuntamiento (het stadhuis), is het echte hart van de stad, waar de belangrijkste straten samenkomen.
Op het plein bevinden zich enkele gezellige terrasjes waar we onder de bogen, beschut tegen wind en regen, genieten van de tapas.









Op vijf minuten lopen van de oude stad, aan de ria d'Avilés, ligt het Oscar Niemeyer Cultureel Centrum (Centro Niemeyer), ontworpen door de Braziliaanse architect Oscar Niemeyer die ook Brasilia ontworpen heeft en geopend in maart 2011. Een soort vliegende schotel, een indrukwekkende, futuristische architectuur, in contrast met de haven en de nabijgelegen metaalfabrieken. Een lust voor het oog!











Momenteel worden er twee tentoonstellingen gehouden. Toegangsprijs: 3€ per persoon per tentoonstelling.



De eerste tentoonstelling ("Vielba. 1921-1992") toont 120 werken van Gerardo Vielba, een fotograaf van de zogenaamde School van Madrid, die essentieel was voor de ontwikkeling en vernieuwing van de fotografie in Spanje. Deze foto's brengen ruwe informatie over de periode en de plaats die door de camera in beeld worden gebracht. Tegelijkertijd zijn ze doordrongen van een bijzondere tederheid voor de alledaagse handelingen en gebeurtenissen.







De tweede tentoonstelling ("Salvador Dalí. Dibujar lo escrito.") brengt meer dan honderd werken van de meester bijeen, die zijn passie voor het theater en de grote klassiekers van de Spaanse literatuur aantonen.
De rode draad is Dali de illustrator, de karikaturist, zoals blijkt uit vijf grote werken waaraan hij beelden gaf, zoals De goddelijke komedie, Het leven is droom, Roi, je t'attends à Babylone, Don Juan Tenorio en Faust (Walpurgisnacht). Een uniek universum, vol droombeelden. Maar helaas, fotograferen is verboden...

Na Avilès rijden we naar de Picos de Europa, een bergmassief tussen de provincies Asturië, León en Cantabrië, op ongeveer 30 km van de zee. Het hoogtepunt is de Torre de Cerredo, op meer dan 2600 meter.



Zaterdagavond. We stoppen in Covadonga, vlak bij het sanctuarium van de heilige maagd van Covadonga, een in de rots uitgehouwen grot, waar elk jaar duizenden pelgrims naartoe gaan. We waren er bijna 40 jaar geleden met de motor gekomen. Sommige pelgrims beklommen toen de trappen op hun knieën terwijl ze tot de Santina baden.
Een doorgang in de rots leidt naar de basiliek van Covadonga, die dateert uit het begin van de vorige eeuw. Het is het begin van de Goede Week, en in Spanje is dat een bijzondere tijd, die met veel enthousiasme wordt beleefd - om het zacht uit te drukken!









Vandaag is het Palmzondag, met de mis en de zegening van de takken voor de kathedraal.







Vandaag op ons programma: een wandeling naar de meren van Covadonga: Lago Ercina en Lago Enol, twee bergmeren van glaciale oorsprong, op meer dan 1000 meter boven de zeespiegel. Ze liggen op ongeveer vijftien kilometer van Covadonga. Vroeger waren ze vrij toegankelijk, maar nu is de toegang gereglementeerd. Een bus rijdt er naartoe. Boven vanaf de parkeerplaats zijn de wandelpaden uitgezet. Eerst gaan we naar het bezoekerscentrum, dan naar de uitkijkpost Príncipe. En van daaruit naar de Buferrera mijnen, een herinnering aan het mijnverleden van het gebied. Het pad leidt naar het Ercinameer, vanwaar de piek van Peña Santa d'Enol op de achtergrond de hemel in rijst. Na de picknick gaat onze route verder naar het Enol-meer, door het bos van Palomberu. Een wandeling van ongeveer 5 kilometer.

















's Avonds, na een prachtige rit door landschappen van bergen, valleien en kloven, komen we aan in Riaño, ten zuiden van de Picos de Europa. De bergen weerspiegelen zich in het water van het grote stuwmeer. Onder het water liggen vijf dorpen vredig te slapen... De omgeving is prachtig, we brengen een rustige maar koele nacht door, na een ontmoeting met een Spanjaard uit Valencia, afkomstig uit Riaño, die op afstand werkt in zijn camper om de zuidelijke hitte te ontvluchten. Vanmorgen geeft de thermometer -5° aan. (N42°59'5" W4°59'46")





Na Riaño volgen we de oostelijke flank van de Picos om terug te keren naar de kust.
Eerst, op deze kille ochtend, een koffietje geserveerd door mijn favoriete kelner .
De bergtoppen zijn nog bedekt met sneeuw, maar de zon schijnt vandaag, perfect weer voor een picknick.

[Henk-1]

Wat weer een geweldig verhaal met mooie foto's

[Remco_T5]

Mooi verhaal en mooie foto's. Ook stiekem wel een beetje jaloers

[Muug]

Zijn al deze prachtige foto's ook getrokken met die TZ100? Of met een goede smarthpone?

[Blue Moon]

Hoi Muug
Van de laatste 14 foto's zijn er 3 gemaakt met Annelise hare iPhone en de rest met de TZ100.
<;-)

[Blue Moon]

We stoppen in Llanes,
Llanes is een mooi stadje, gebouwd rond zijn haven die lange tijd zijn belangrijkste activiteit was. De golfbreker bestaat uit gekleurde betonblokken, de "geheugenkubussen" die het geheugen van de kunst en het geheugen van de stad eren. Na verloop van tijd vervagen de kleuren van de betonblokken. Geen groot succes in onze ogen...



Iets verder naar het oosten ligt la playa de Ballota, een prachtig schelpvormig strand met wit zand en turquoise water. Het uitzicht vanaf de mirador de la Boriza is prachtig.





Wandeling naar de Bufones d'Arenillas, geisers die tot 40 m hoge waterfonteinen uit gaten in de klif schieten, maar helaas is er niet veel te zien: het tij is laag en het weer niet ruw genoeg.
In San Vicente de la Barquera aperitieven we op het terras van de Osteria, een prachtig terras met een magisch uitzicht over de zee. En we overnachten aan de waterkant.







De weg volgt de bergkammen van de Picos de Europa, aan onze rechterkant.



Gaudi wacht op ons in Comillas op deze maandag, maar we maken eerst een wandeling in de omgeving vóór onze afspraak.
De begraafplaats biedt zijn bewoners een gezonde portie zeelucht.







We strijken neer op de camping van Comillas voor een sanitaire stop. Een welgekomen pauze onderweg! Dit wordt het enige campingverblijf van onze hele reis.



De camping ligt op slechts enkele minuten lopen van het centrum. Het is een aangename wandeling naar onze bestemming, een van de punten op onze 'must see' lijst.













El Capricio de Gaudi is een waar juweeltje.
Het is een buitengewone villa bedekt met keramiek met plantenmotieven, zonnebloemen of bladeren, plantaardig ijzerwerk, kapitelen versierd met palmen en vogels, en een cilindervormige toren in de vorm van een minaret die het geheel bekroont.
De Caprice in Comillas was oorspronkelijk een vakantiehuis, gebouwd tussen 1883 en 1885 door Antoni Gaudí voor een rijke eigenaar die was teruggekeerd uit Cuba. De architectuur is uiterst doordacht: compact volume, gebruik van de zon en het licht om het huis te verlichten en te verwarmen, luiken aan het binnen- en buitenkant ter bescherming tegen de kou, de hitte en de vochtigheid van de zee, vloerverwarming, en de indeling van de kamers.


































En nu richting Santillana del mar, een charmant middeleeuws toeristisch dorpje, met geplaveide straatjes, winkeltjes, kleine restaurantjes, rijkelijk versierde huizen... In dit seizoen is het nog gezellig, maar in de zomer moet de drukte aanzienlijk zijn...





Volgende halte: Santander, de hoofdstad en grootste stad van Cantabrië. Naast een klein historisch centrum wordt de stad vooral gewaardeerd om zijn zeekust, zijn prachtige baai, zijn stranden en zijn goede surf- en kitesurfplekken.
We parkeren op de zeedijk, bij het strand van El Sardinero, waar de gemeentewerkers bezig zijn de balustrades te schilderen.







Dankzij het fietspad langs de kustlijn geraken we in een paar pedaalslagen aan het Centro Botín, aan de kade. Dit in 2017 geopende kunstcentrum maakt deel uit van een bredere herinrichting van dit stadsgedeelte, met veel groen en tuinen.
Het gebouw is verdeeld in twee D-vormige blokken, met elkaar verbonden door loopbruggen van metaal en glas.









Een bijzondere ervaring in de ongelooflijke panoramische lift: een "muziekwerk" begeleidt het stijgen en dalen. De lift die nee nee nee zegt... en ja ja ja.

https://youtu.be/nREdJ4GH2yE
https://youtu.be/miIm_1dZjio









's Avonds, na enkele tapas in de stad, wonen we onze eerste Semana Santa processie bij.
La Semana Santa in Spanje, dat is echt iets! Gedurende de hele week trekken religieuze processies in elke stad duizenden toeristen en inwoners op straat.
In sommige steden zijn er zelfs meerdere processies per dag. Sommige zijn stil en sober, andere zijn rijkelijk versierd, grandioos en worden begeleid door muziek.
De "Cofradías", de broederschappen, leiden hun "pasos", altaren of houten praalwagens waarop religieuze beelden staan die de belangrijke episodes van de passie uitbeelden. De dragers van deze altaren, soms heel jonge mensen, zien niet waar ze heen gaan.
Voor en achter de beelden lopen rijen boetelingen of “nazarenos"met een hoge puntmuts waardoor alleen hun ogen zichtbaar zijn.
Sommigen paraderen blootsvoets, een extra boetedoening.













De volgende dag, een korte stop bij het Sportpaleis, een multifunctioneel gebouw, geheel opgetrokken in roestvrij staal. Een bijzondere architectuur waaraan het gebouw zijn bijnaam dankt: de "ballena", de walvis.

[Blue Moon]

We zijn in Castro Urdiales, halverwege Santander en Bilbao. Hier willen we zijn voor de Heilige Donderdag en Vrijdag.
Castro Urdiales is een oud vissersdorp dat aan het eind van de 19e eeuw werd verfraaid met een prachtige zeedijk en opmerkelijke huizen.
El paseo maritimo, de zeeboulevard, is ongeveer 2 kilometer lang. Vanaf de kerk en het kasteel met vuurtoren lopen we langs de vissershaven en vervolgens langs de jachthaven, langs de lange pier en de palmbomen voordat we bij het strand van Brazomar aankomen. Hier vinden we een uitstekende plek om te overnachten, ondanks de drukte van de paasvakantie. (N 43°22'25" W 3°12'31")


























De Levende Passie van Castro-Urdiales is een festiviteit van nationaal toeristisch belang in Cantabrië. Het is een theatervoorstelling waaraan meer dan 700 plaatselijke acteurs deelnemen. Zij spelen de laatste uren van tjeemigdepeemig Christus na: het laatste avondmaal, de kus van Judas, de ontkenningen van Petrus, de valpartijen... tot en met de meest indrukwekkende scènes van de kruisiging, de dood en de wederopstanding. De calvarietocht vindt plaats in de straten van de stad. Elk jaar trekken duizenden toeschouwers naar hier. Je moet vroeg komen om iets van het spektakel te zien, en veel geduld hebben. De scènes zijn wreed realistisch...
































































De verkeersvrije straatjes van het centrum zijn een aaneenschakeling van tapasbars en wijnkelders. Men eet en drinkt binnen, buiten, zittend, staand, in een voortdurend komen en gaan, tot in de vroege uurtjes... behalve tijdens de siësta!
Emoties geven honger! We gaan op in de menigte en doen wat iedereen doet: tapas eten en wijn drinken.
Voor onze ogen banen tjeemigdepeemig en Maria, de dieven, de Romeinen, de melaatsen, de ruiters, de goeden, de slechten en andere acteurs en figuranten zich een weg door de smalle straten, toegejuicht
door de menigte, terug naar hun kwartieren. Eind goed al goed.

[bvddobb]

Wat een fantastisch mooie reis, weer! En al die prachtige foto's!

Daar kunnen we alleen maar stiekem héél jaloers op zitten wezen...!

[Blue Moon]

We zijn enkele tientallen kilometers verwijderd van Bilbao, met een omweg naar de Vizcaya-brug, de oudste zweefbrug ter wereld. Het was een revolutionair bouwwerk voor zijn tijd. De brug is nog steeds in gebruik: elke 8 minuten verplaatst een gondel passagiers en maximaal zes auto's van de ene naar de andere oever, zonder de bewegingen van grote schepen te hinderen.








Bilbao. Het paasweekend begint maar toch vinden we meteen een parkeerplaats in de directe omgeving van het Guggenheim-museum. Een geluk.
Het is te laat om het museum vandaag nog te bezoeken.
We wandelen langs de Zubizuri brug - ook bekend als de Witte Brug of de Calatrava brug, naar de architect die hem gebouwd heeft. Dezelfde architect die - naast het station van Luik - ook de Ysios bodega ontwierp die we aan het begin van onze reis bezochten.











Aan boord van een hop on hop off bus nemen we de grote lanen richting het oude centrum en bewonderen we de gebouwen in verschillende bouwstijlen.

















's Avonds - je raadt het al - is er een processie. Het is de vijfde van de dag! En het is geen kleine processie: tientallen Cofradías, minstens evenveel altaren of praalwagens, honderden deelnemers, nog meer toeschouwers!
By night keren we terug naar de wagen, wandelend langs de rivier.
































Zaterdagmorgen. Om 10 uur staan we voor het museum.
Het Guggenheim is een iconisch gebouw, het meest herkenbare van de stad Bilbao. Dit monument, waarin het Museum voor Moderne en Hedendaagse Kunst is gevestigd, was bedoeld om de stad Bilbao, waarvan de industriële activiteit in de jaren negentig afnam, nieuw leven in te blazen. Het was een geslaagde gok, want de voordelen lieten niet lang op zich wachten. In een paar jaar tijd is Bilbao, dankzij het in 1997 geopende museum, een toeristische stad geworden die de zeer populaire badplaats San Sebastian qua bezoekersaantallen overtreft. Ofwel: cultuur als factor in de ontwikkeling van de stad.
Het Guggenheim is een groot, golvend bouwwerk van titanium, steen en glas, ontworpen door de architect Frank Gehry. Ja, dezelfde architect die het bodega Marqués de Riscal hotel in Elciego ontwierp, dat we aan het begin van onze reis bezochten.
We raken nooit uitgekeken op dit adembenemende voorbeeld van 20e eeuwse avant-garde architectuur.
De tentoonstellingsruimtes zijn georganiseerd in drie etages rond het centrale atrium, een wonderbaarlijke ruimte die uitnodigt om van de ene zaal naar de andere te wandelen terwijl je geniet van het uitzicht op de rivier.
Er worden verschillende tentoonstellingen tegelijk gehouden: Oskar Kokoschka, Joan Miró, werken uit de eigen collecties van het Guggenheim Museum, gigantische kunstwerken in cortenstaal in de vorm van gedraaide ellipsen of spiralen waarin men ronddwaalt... De tijd vliegt zonder dat we het merken.
De middag is al ver gevorderd als we met een lege maag aan een terras gaan zitten, niet ver van het museum, voor een welverdiende pizza.

[Blue Moon]

Vanavond zijn we in San Juan de Gaztelugatxe, een eilandje dat door een stenen brug en een trap van 241 treden met de kust is verbonden. De zonsondergang is prachtig.
Het is een pittige wandeling, maar het is de moeite waard!




















De volgende dag, paaszondag, ontbijten we in Bermeo, een charmant havenstadje. Aan de haven klampen de hoge, kleurrijke huizen zich vast aan de rots. De terrassen verwelkomen de eerste klanten die van de ochtendzon genieten.















Daarna rijden we naar Gernika (Guernica).
Zodra we uit de auto stappen, trekken stemmen en rumoer onze aandacht. Er is een betoging aan de gang, georganiseerd door een linkse, pro-onafhankelijkheidscoördinatie.
Eerste paasdag is Aberri Eguna, de dag van het Baskische vaderland. De demonstranten marcheren door de stad, zwaaiend met Baskische vlaggen en rode vlaggen, geleid door "zanpantzarrak", indrukwekkende Baskische carnavalsfiguren, die in een tempo marcheren, luid kloppend op hun klokken die stevig op hun rug zijn bevestigd.





























Gernika is de historische en spirituele hoofdstad van het Baskenland. Het heeft een grote symbolische waarde voor de Basken.
Om de Basken, die in de Spaanse Burgeroorlog aan de zijde van de republikeinen streden, op de knieën te dwingen werd de historische binnenstad op 26 april 1937 door de Duitse Luftwaffe platgebombardeerd. Het officiële dodental bedroeg 1.654 en er vielen meer dan 800 gewonden.
Lopend door de straten van Gernika komt men het keramische fresco tegen, een kopie van het beroemde schilderij van Pablo Picasso, dat verwijst naar de bloedige evenementen.




Nog maar een honderdtal kilometers tot de Franse grens.
Maar nee, we willen vanavond nog in Spanje blijven en onze Spaanse reis eindigen waar we hem begonnen zijn, in Hondarribia.
Tegenover de jachthaven, Hendaye, Frankrijk. Overzetbootjes halen en brengen toeristen van de andere kant van de grens. Vanop de dijk observeren we hun komen en gaan. Deze avond is het zacht weer. Een laatste avondmaal op een Spaans terras. Een laatste glas wijn. Een laatste chupito. Een laatste nacht. Morgen zijn we in Frankrijk, overmorgen in België.













EINDE

[krekwakwol]

Bedankt voor dit prachtige reisverhaal, ik denk dat dit zeker het overwegen waard is om ook eens te doen, prachtig gewoon. Wij zijn niet zo goed met het fototoestel, dus dat blijft er een beetje bij, de mooie dingen slaan we in onze bovenkamer op en halen dan regelmatig herineringen op, maar respect voor jullie verslag.
Bedankt

[Blue Moon]

Hoi krekwakwol,
Tof dat je ervan genoten hebt.
Bij mij is het een geheugensteuntje: dankzij die foto's kan ik herinneringen van onze reizen aaneenrijgen.
Grtz.
<;-)

[soraxroxas]

Wat een geweldig verslag. Heb er echt van genoten.

[Gretschi]

héél mooi reisverslag

[Blue Moon]

Bedankt iedereen!

<;-)