Noorwegen 2024

[Blue Moon]

21 september, de eerste dag van de herfst.
Een zomerse dag zoals we er dit jaar zo weinig hebben gehad.
De bagage is gepakt: opvouwbare haard en droog hout voor het kampvuur, binnenisolatie en sneeuwsokken voor Blue Moon, wandelschoenen voor ons, vacuümverpakte winterkleding, olie en klein gereedschap, winterbanden...
Blue Moon is geladen.









De dag is al ver gevorderd toen we met prachtig weer vertrekken.
De hele weg naar het Noorden van Nederland schijnt de zon, geen wolkje te zien en de bikini's doen een laatste verschijning aan het water.
Eerste stop voor de nacht in Duitsland, in Oldenburg, onder een eik aan de oever van de Tweelbäker See, waar een paar vissers nog steeds rondhangen om de vissen uit te dagen.
N 53°7'4" E 8°16'58"




22 september
Mooi en zacht weer.
We tanken in Flensburg voordat we Denemarken binnenrijden. De Noorse Skyttelpass (de badge waarmee je gereduceerde tarieven betaalt voor snelwegen en ferries in Noorwegen) betaalt ook de Grote Beltbrug op de E20, die Nyborg met Halsskov verbindt. Deze indrukwekkende brug is bijna 7 km lang, maar helaas is er geen plaats om te stoppen en foto's te nemen.





Van daaruit rijden we verder richting Kopenhagen.
Om de milieuzone - en dus een boete ;-) - te vermijden stoppen we in de zuidelijke voorstad, op de parkeerplaats van de kerk van Brøndby Strand.



En we nemen de trein naar het centrum. Er heerst een zomerse, zondagse sfeer. Aan de oever van het water vormen houten pontons op verschillende niveaus een soort verlenging van de kade. Massa's mensen komen samen om van de zon en het water te genieten.











Verderop ligt de wijk Christiania, een stad in de stad.
Om te begrijpen hoe Vrijstad Christiania is ontstaan, moet je teruggaan naar de jaren 1960. In die tijd verwerpen veel studenten en jongeren het gezag en willen ze een einde maken aan kapitalisme, materialisme en privébezit. In verschillende Europese steden, waaronder in Kopenhagen, verspreidt de kraakbeweging zich.
In de herfst van 1971 breken inwoners van Kopenhagen een hek af dat een verlaten militair terrein moest beschermen.
De oude kazernes en gebouwen worden al snel bezet en Christiania wordt uitgeroepen tot vrijstad.
Zelfbeheer is de regel. Creativiteit, bescherming van de natuur en afwijzing van privébezit zijn prioriteiten. Bewoners bouwen hun eigen chalets en openen cafés zonder vergunning.
De Deense autoriteiten doen niets om de groep anarchisten uit te zetten. Ten eerste hadden ze geen plannen voor het verlaten terrein, dus was er geen urgentie om op te treden.
Ten tweede zou een politieoptreden tegen Christiania enorme onrust veroorzaken onder verschillende sociale, culturele en politieke groepen. Christiania wordt dus gedoogd en krijgt zelfs de status van sociaal experiment in 1973.
Wat volgt zijn jaren van autonomie en gemeenschapszin, maar ook drugsproblemen en ruzies met de politie.
In 1991, na jarenlange onderhandelingen tussen de inwoners van Christiania en de Deense regering, wordt een wet goedgekeurd die Christiania volledige autonomie verleent in ruil voor bepaalde veranderingen. Zo moeten gebouwen nu voldoen aan de veiligheidsvoorschriften en worden bouwvergunningen verplicht.
Vrijstad Christiana wordt niet langer getolereerd, maar wordt legaal. Voor de inwoners van Christiania betekent dit het einde van hun bestaan als vrijstad.
Een andere verandering vindt plaats in 2012 toen de Christiania Freetown Foundation erin slaagt 19 hectare van Christiania te kopen, waarvan het nu de rechtmatige eigenaar is. De andere delen behoren officieel toe aan de Deense staat en worden door Christiania gepacht.
Christiania is al lang niet meer de wijk die het in de jaren 1970 was. Met een half miljoen toeristen per jaar zijn de ongeveer duizend inwoners van de vrijstad overweldigd. Ze doen echter hun uiterste best om de wijk schoon en netjes te houden: iedereen raapt kleine stukjes afval, en vuilnisbakken zijn alomtegenwoordig.
De beroemdste straat van Christiania, Pusher Street, is ook niet meer wat het geweest is. Jarenlang kon je hier vrij hasj kopen, netjes uitgestald op marktkraampjes. Na een aantal politie-invallen werd de verkoop clandestien. Nu is de straat afgesloten om het geweldsproblematiek in te perken.
Het massatoerisme en de Deense staat hebben de idealen van de oorspronkelijke bewoners van Christiania langzaam maar zeker begraven. De populariteit van de wijk heeft de huurprijzen opgedreven, die steeds onbetaalbaarder worden. En het bouwen van een nieuw huisje is niet langer toegestaan, omdat er nu een bouwvergunning nodig is.

Oh ja, dit nog: vanaf het begin heeft Christiania ervoor gekozen om een ​​autoluwe wijk te zijn. De afwezigheid van auto's heeft bewoners ertoe aangezet na te denken over andere vormen van vervoer. Sinds 1978 werden er robuuste fietskarren geproduceerd, aanvankelijk met oude bedbodems vervaardigd, daarna verder ontwikkeld en geproduceerd. Ze zijn voor Christiania een belangrijk transportmiddel geworden en worden door het hele land verkocht.





















Het is donker als we langs de kade van Nyhavn wandelen, de postkaart van Kopenhagen, voordat we de trein nemen terug naar onze 'Vrijstad California' onder de klokkentoren.
N 55°37'19" E 12°25'7"

[Blue Moon]

23 september
De Øresundbrug en tunnel ligt op de verbinding tussen Kopenhagen en Malmö (Zweden) op de E20.



We omzeilen Malmö en rijden noordwaarts richting Göteborg. Het is hier ook oppassen voor de milieuzone! We parkeren onder het viaduct, op loopafstand van het stadscentrum. De lift brengt ons bovenop de brug.





Zoals in alle markthallen biedt de overdekte markt Stora Saluhallen een verscheidenheid aan kraampjes met verse producten, delicatessenzaken, bakkerijen, bars en restaurants. Het is bijna etenstijd en de dagschotel is naar ons goesting.



De geplaveide straten van de volkswijk Haga, de oudste van de stad, liggen op slechts een paar minuten lopen van het stadscentrum. Een lokale must in de hoofdstraat, Haga Nygata, is het Husaren café, waar de grootste kanelbullar ter wereld wordt geserveerd, evenals ander heerlijk gebak.





We overnachten verder naar het noorden in Saffle, bij de jachthaven, een heerlijke plek.
N 59°7'33" E 12°55'37"

[Blue Moon]

24 september
Op weg naar Båstnäs.
Hier, ergens in the middle of nowhere, ligt een verlaten autokerkhof dat langzaam wordt overwoekerd door de natuur.

[Blue Moon]

De karkassen van honderden auto's, voornamelijk uit de jaren 1950, 1960 en 1970, liggen er opgeslagen.
Volgens het bord op de parkeerplaats had Noorwegen na de Tweede Wereldoorlog een wanhopig tekort aan auto's.
Noorwegen koos ervoor om tariefbeperkingen in te voeren, deels om de binnenlandse productie te stimuleren. De broers Thore en Rune Ivansson maakten van deze gelegenheid gebruik en openden in 1956 een afbraak in Båstnäs, het dorp waar ze opgroeiden. Klanten stroomden toe van over de nabijgelegen grens en de zaken gingen de eerste jaren goed, zoals blijkt uit het aantal voertuigen dat werd gekocht en zorgvuldig werd gedemonteerd. Op het hoogtepunt van het succes werden er bijna 2000 auto's opgeslagen op het terrein rond de oude school.
Maar de Noorse regelgeving veranderde en de zaken gingen achteruit. Een van de broers bleef echter tot het einde van zijn leven op het terrein wonen.
In de loop der jaren veranderde de klantenkring: klanten die op zoek waren naar onderdelen voor hun alledaagse voertuigen maakten plaats voor liefhebbers van oldtimers en voorouders.
De afgelopen decennia heeft de natuur het terrein overgenomen: bomen banen zich een weg door het glas of het chassis van sommige van de 800 wrakken die nog steeds op het terrein liggen.
Sommige liggen midden in het bos, maar op het perceel voor een van de gebouwen staan ze nog keurig geparkeerd, schijnbaar wachtend op hun volgende bestemming.
Oldtimerliefhebbers, vogelaars, filmploegen en fotografen blijven deze vreemde plek bezoeken.
Het isolement, de overwoekerde vegetatie en de vervallen gebouwen zouden gemakkelijk het decor voor een horrorfilm kunnen zijn.

En als de foto's hierboven niet volstaan, ga maar kijken naar: https://photos.app.goo.gl/cVNw2CATRYvTXkDh7

Na een picnic vertrekken we in de regen en steken we de Noorse grens over via een smokkelaarsweggetje.



En nu op naar het Noorse noorden.
We laten Oslo links liggen en volgen de Ransfjord 80 km lang tussen Jevnaker en Dokka. Vlak voor Vingrom houden we halte we aan de rand van een vredig meer.
N 61°1'51" E 10°13'9"

[Hanz]

Je schreef: Grote Beltbrug op de E20, die Nyborg met Halsskov verbindt. Deze indrukwekkende brug is bijna 7 km lang, maar helaas is er geen plaats om te stoppen en foto's te nemen.
Aan de westkant van de brug ligt parkeerplaats Knudshoved met tankstation en restaurant. Als je naar het einde van de parkeerplaats rijdt is daar een betonnen pier. Vanaf die pier heb je mooi zicht op de brug. Knudshoved kan je ook bereiken als je vanaf het oosten over de brug rijdt.
Ik heb die route tientallen keren gereden en ben daar regelmatig gestopt.

[Blue Moon]

Wauw, bedankt voor de hint Hanz, deze hebben wij gemist, spijtig.
<;-)

[Blue Moon]

25 september
We bereiken Ringebu via de E6. Hier is de houten kerk met het aangrenzende kerkhof zeker een bezoek waard. Helaas is de kerk in deze tijd van het jaar gesloten.





De toeristische route, route 27, loopt langs de oostkant van het Rondane Park, het oudste nationale park van Noorwegen. Het biedt prachtige uitzichten op de hoogvlakten en berghellingen, bedekt met een wit-geel tapijt van korstmossen.









We nemen een zijweg, daar ligt een gehucht met goed bewaard gebleven traditionele huizen.









Als we in Røros aankomen, vinden we een overnachtingsplaats aan de rivier, vlakbij een klein vliegveld zonder zichtbare activiteit. De avond belooft koud en sneeuwachtig te worden.
N 62°35'11" E 11°20'6"





26 september
Vanochtend is de zon weer aan de hemel



De geschiedenis van de stad en de regio is die van de koperwinning door het bedrijf Røros Kobberverks.
In 1644 werd er koper ontdekt in het Rorosgebergte. Nog geen twee jaar later verleende de koning van Denemarken-Noorwegen aan het bedrijf het privilege om alle natuurlijke rijkdommen in de “Circumference” te exploiteren, een cirkel met een straal van 45 km rond de eerste mijn. Er was zoveel hout nodig dat de bossen van Røros snel uitgeput waren.
En als we het hebben over alle natuurlijke hulpbronnen, dan horen daar ook de arbeidskrachten bij: iedereen in het betreffende gebied was verplicht om voor de kopermijnen te werken, direct of indirect: in en rond de mijnen, in de bossen, het transport, de smelterijen, de boerderijen, akkers, enz.
Daarna werden de smelterijen gedecentraliseerd: het was rendabeler om het erts te vervoeren waar hout was. Er werden transportroutes aangelegd. Onnodig te zeggen dat de hele regio - de Circumference - onuitwisbaar getekend is door deze mijnactiviteiten: bergen slakkenhopen, massale ontbossing, mijnschachten, smeltovens, vervuiling...
De mijn was 333 jaar in bedrijf, tot 1977.
Røros is nu beschermd: de oude houten huizen met hun groene daken zijn zeer goed bewaard gebleven en worden vandaag de dag nog steeds bewoond. Het terrein van de smelterij, de Olav mijn en het hele omliggende landschap, inclusief de terrils, staan op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

Voorbij de rivier die uit de berg stroomt, reiken de terrils tot aan de voet van de huizen.









Het museum is gevestigd in de oude smelterij. Op het plein zijn er nog andere overblijfselen te zien: de weegschaal om het erts te wegen, de bel die de pauzes aangaf, de administratieve gebouwen, enz.
De eerste maquette in de tentoonstelling spreekt voor zich: het toont voor één week werk de gigantische hoeveelheid gesteente die werd gewonnen, de massa slakkenhopen, de enorme hoeveelheid hout die nodig was om de galerijen te ondersteunen, de geraamtes, het smelten van erts en de productie van houtskool... en dat alles voor een klein hoopje koper.
Andere maquettes bootsen de verschillende installaties en machines na die in de loop der jaren werden uitgevonden en in de mijn geïnstalleerd, voor elke fase van het werk: het graven van de galerijen, het wegpompen van het water, het naar boven halen van het erts, het smelten in verschillende fasen… Zeer leerrijk.





De grote huizen onderaan het Bergmansgata-plein, nu omgebouwd tot café-restaurant, waren vroeger gereserveerd voor de mijnmanagers. Het uitzicht vanaf hier - de straat wordt naar boven toe smaller - gaf de directeuren de illusie van hun belangrijkheid.
De twee hoofdstraten met hun winkels zijn stil, het toeristenseizoen is voorbij.
De kerk is gesloten. Op de toren staan de symbolen van de mijnwerkers en van koper. Op het omliggende kerkhof zijn grafstenen gegraveerd met de namen en beroepen van de overledenen: arbeider, voorman, enz.









Dit is de tweede keer dat we hier zijn en we moeten zeggen dat we een boontje hebben voor Røros.


We verlaten Røros via de route 30, langs de vallei van de rivier de Gaula. Een bord geeft aan dat er aan onze linkerkant een bezienswaardigheid is. Er staan tientallen van zulke borden langs de wegen.
Op een terrein dat langzaam afloopt naar de rivier staan een aantal oude gebouwen. Achterin een ervan, in een schuur, ligt een prachtige houten boot, een soort kleine drakkar met drakenkop, gerestaureerd.







Verderop in de vallei verwelkomt een rustplaats ons voor een picknick bij een waterval.





Voor uw veiligheid wordt er in plaats van de alcoholtest gratis een zichttest aangeboden voordat u weer de weg op gaat.



En nu richting Trondheim voor een kleine wandeling door de stad. Parkeerplaatsen zijn duur in de stad, maar Park4Night vindt een gratis parking op de linkeroever van de rivier, in een straat bovenaan de wijk Bakklandet. Het stadscentrum ligt op tien minuten lopen via de voetgangersbrug Gamle Bybru.
De wijk Bakklandet is een leuke wijk. Aan weerszijden van de rivier staan oude pakhuizen op palen, omgebouwd tot woningen, werkplaatsen en andere kleine bedrijfjes.





Op de rechteroever staat de kathedraal van Nidaros (de vroegere naam van Trondheim), een van de mooiste gotische gebouwen van Noorwegen. De brede gevel is verfraaid met een indrukwekkend aantal standbeelden. Terwijl we eromheen lopen, bewonderen we waterspuwers, allemaal verschillend, die alleen dienen om te versieren en niet om regenwater af te voeren.



Maar wat is al dat gezang en getrommel op een terrein waar we langs lopen? Het is het Kruisfeest, een bijzonder belangrijk orthodox feest op de religieuze kalender van de Ethiopische/Eritrese gemeenschap, waarbij grote vreugdevuren worden aangestoken.
Het is een natte dag. Met behulp van aanmaakvloeistof ontbrandt het vuur eindelijk. De deelnemers dansen eromheen op het geluid van zang en percussie. "Na de ceremonie gaan de festiviteiten verder binnen de families, rond een feestmaal,” legt een vrouw uit.















We laten ze aan hun feestelijkheden en, omdat we geen geschikte plek in de buurt van Trondheim kunnen vinden, nemen we de veerboot bij Flakk richting Rorvika.
Een paar kilometer verderop, op de parkeerplaats bij de haven van Vanvikan, hebben we uitzicht op Trondheim.
N 62°33'15" E 10°13'32"

[bvddobb]

omdat we geen geschikte plek in de buurt van Trondheim kunnen vinden, nemen we de veerboot bij Flakk richting Rorvika.

Ooit kon je juist pal naast de veerboot van Flakk prima kamperen. Kan dat ook al niet meer?

[Blue Moon]

27 september
Tijd om weer op weg te gaan.



Route 715 passeert Åfjord, waar we wat boodschappen doen. Via Namsos komen we op de route 17, de beroemde Kystriksveien, een schilderachtige route die via 7 veerbootovertochten naar Bodø leidt.









De eerste veerboot maakt de oversteek Holm-Vennesund in 20 minuten.
Een beetje na van boord te gaan steekt er een eland schichtig de weg over voor onze neus!





We zijn in Vik. De zon gaat onder bij het haventje, waar kamperen verboden is. Na het avondeten gaan we naar de rustige grindparkeerplaats bij de begraafplaats, waar we overnachten.
N 62°18'37" E 12°09'49"





28 september





De volgende veerboot gaat van Horn naar Andallsvagen. Hier regent het pijpenstelen, en smeltende sneeuw. Jammer voor het prachtige landschap, dat verloren gaat in de buien en de laaghangende bewolking.
We passeren Bronnoysund en Torghatten, de 250 meter hoge rots met een gat erin die het landschap van dit deel van de kust markeert. Een paar jaar geleden hebben we de omweg al gemaakt
De volgende veerboot doet er ongeveer vijftig minuten over om van Forvik naar Tjotta te varen.





Tegen picknicktijd is de regen eventjes opgehouden en op de weg naar Sandnessjoen bewonderen we de lijn van de Seven Sisters. Voor een ervaren wandelaar kunnen de zeven toppen op één dag zonder speciale uitrusting worden beklommen, lezen we.



Buien volgen blauwe plekken in de lucht. Met dit onzekere weer en de slechte weersvoorspelling besluiten we onze plannen te wijzigen en via Zweden en een klein deel van Finland naar de Noordkaap en Alta te gaan. Dit is de vrijheid die de California ons biedt!
Via de elegante Helgelandsbrua slaan we af in de richting van Mosjoen (en het oude Shell-tankstation) en rijden verder noordwaarts naar Zweden via de E6 en vervolgens route 73.









Tegen de avond zijn we in Tarnaby op een gezellige parkeerplaats bij de kruising met de E12. Een mooie plek, met een grote barbecue. 's Nachts sneeuwt het lichtjes.
N 65°44'38" E 15°05'18"

[Blue Moon]

29 september, zondag.
Wat een wegen in Zweden. Prachtig! Meren en bossen zover het oog reikt, en het weer is prachtig en zonnig, ook al is het fris.



Picknickpauze bij een meer.



De weg voert noordwaarts, door Arvidsjaur en vervolgens Jokkmokk, in Sami-land.
Dit uitgestrekte gebied, dat we in een paar dagen doorkruisen en dat zich via Finland uitstrekt van Zweden tot Noord-Noorwegen, wordt gekenmerkt door de pijnlijke geschiedenis van de Sami rendierhoeders uit Noord-Noorwegen die aan het begin van de 20e eeuw naar Zweden werden gedeporteerd. En door het beleid van verschroeide aarde dat de Duitsers na de Tweede Wereldoorlog voerden, toen ze zich terugtrokken van het Oostfront. Maar dit is een heel verhaal.





We steken de poolcirkel over in een prachtige zonsondergang en vinden een mooi plekje om uit te rusten bij een meer aan de rand van Jokkmokk.
N 66°38'34" E 19°49'28"

[Blue Moon]

30 september
Van Jokkmokk naar Alta is het ongeveer 600 km rijden. Met het risico in herhaling te vallen: de weg is prachtig. Soms meren, bossen zover het oog reikt, soms schaarsere vegetatie, de toundra, dan weer meren en bossen. En dat alles onder een prachtige, koele zon.




















Bij de grens tussen Zweden en Finland, in Karesuando, tanken we: diesel is goedkoper in Zweden.
De winkel naast het tankstation verkoopt een beetje van alles. Dit is de winkel die de plaatselijke bevolking voorziet van basisvoedingsmiddelen, doe-het-zelfspullen, jacht- en visgerei, kleding en ondergoed, speelgoed, rendiervlees en rendierhoorns, noem maar op... En omdat dit het grensdorp is, stoppen reizigers zoals wij hier ook.
Kort na de grens een rendierboerderij waar je binnenkomt zonder iemand tegen te komen.















's Avonds zijn we in Enontekiö, Finland. Een goede plek om te overnachten, aan het meer. Op een open vuur, na een aperitiefje, zijn de zalmpapillotten snel klaar.
N 68°20'08" E 22°55'23"

[bvddobb]

Bij de grens in Karesuando […]
De winkel naast het tankstation verkoopt een beetje van alles. Dit is de winkel die de plaatselijke bevolking voorziet van basisvoedingsmiddelen, doe-het-zelfspullen, jacht- en visgerei, kleding en ondergoed, speelgoed, rendiervlees en rendierhoorns, noem maar op...

Die winkel kennen we! Zijn er onze afgelopen trip ook nog geweest. Je vindt er in deze streken op kruispunten of in kleine dorpjes wel meer zo: winkels met louter nuttige spullen, voor een goede prijs! Wij zijn er dol op, en moeten er altijd even rondsnuffelen.
Die vind je bij ons in de stad niet meer, tussen de kaas- en Nutella- en badeendjeswinkels en de Primark enzo: winkels met louter nuttige spullen!

[MickF]

Ziet er prachtig uit!
Vorige zomer rondreis Zweden&Noorwegen gedaan en door deze beelden weer zin om terug te gaan!
Ga het in de gaten houden, nog niet in Finland geweest dus daar ben ik erg benieuwd naar.

[Blue Moon]

1 oktober
Eerst steken we de grens tussen Finland en Noorwegen over, op weg naar Kautokeino.



Soms is het landschap bezaaid met bosjes kleine berkenbomen met gekwelde stammen die dicht op elkaar groeien. Soms rijden we door uitgestrekte vlakten, de toendra.
De weg is recht en lang, je moet oppassen dat je na 140 km niet vergeet rechtsaf te slaan. Maximale snelheid: 80 km/u.







We zijn nog steeds in Lapland, Sami-land, in de Finnmark-regio.

Kautokeino ligt in het midden van twee traditionele migratieroutes. Met Karasjok is het een van de historische en traditionele centra van de inheemse Sami-bevolking.
Net als de andere (weinige) dorpen die we passeerden, ligt Kautokeino verspreid langs de weg, midden in de toendra.
Hier worden elke lente met Pasen grote feesten, doopfeesten, bruiloften en een grote markt gehouden, voordat de rendierhoeders en hun kuddes weer vertrekken.







Een beetje buiten de stad is de Juhls Silvergallery gevestigd in een huis met modernistische architectuur. Een galerie gewijd aan kunst en ambachten, nogal onverwacht op deze locatie.
Het echtpaar Juhls, met een gemeenschappelijke interesse in nomadische volkeren, vestigde zich hier in 1959 en bouwde dit huis-atelier-tentoonstellingruimte. Dit artistieke gebouw met gebogen daken werd zowel hun thuis als hun levenswerk.
De lokale bevolking had hen gevraagd om de zilveren sieraden te repareren die ze op de lokale markten konden kopen in ruil voor rendierhuiden of leer. Zilverwerk is altijd hun enige rijkdom geweest - als nomaden konden ze geen villa's bouwen of zware gewichten met zich meedragen. De Juhls raakten betrokken, leerden het vak van goudsmid en openden hun eigen werkplaats. Het was 1959 en het nieuws verspreidde zich al snel door heel Lapland dat de Juhls traditionele Sami zilveren sieraden konden kopen, repareren of naar eigen smaak ontwerpen. Vandaag de dag zijn veel vaste klanten nog steeds Sami, maar toeristen van over de hele wereld hebben hun weg naar het atelier gevonden.
We hadden ons verwacht om een werkplaats en een showroom te zien, maar niet zo een kleurrijke kunstgalerie, vol objecten en ideeën die steeds weer in het oog springen. Mooi om te zien, zeker in een gebouw met zo een zeer originele architectuur. En met geïntegreerde kippenhok!

In het atelier werken momenteel 7 juweliers. Ze stellen hun hedendaagse creaties, waaronder een breed gamma aan Sami-juwelen, handwerk uit Scandinavië tentoon, maar ook handwerk uit Afghanistan en India. De prachtige sieraden die hier worden gemaakt, worden verkocht in andere boetieks in heel Scandinavië.
Frank Juhls is onlangs overleden. Zijn laatste werk, zijn duim met vingerafdruk, zal onafgemaakt blijven. Zijn vrouw Regine, nu in de 80, is nog steeds aan het werk: op haar steiger werkt ze nauwgezet aan een prachtig gekleurd mozaïekfresco. Blijft het ook onafgewerkt?








































Na Kautokeino gaan we nog verder naar het oosten, naar Karasjok, waar het Sami-parlement is gevestigd.
Een prachtig gebouw met moderne architectuur en een gedeelte in de vorm van een Sami-tent. Binnen vind je een bibliotheek met een groot aantal boeken in de verschillende Sami talen.





Vanaf hier nemen we de E6 richting Lakselv aan de zuidkant van de Porsanger fjord.







Bij Trollholmsund leidt een kronkelige wegje met een paar huizen en vissershuisjes naar een parkeerplaats. Vanaf hier leidt een pad naar enkele vreemde rotsblokken die op het strand liggen. Hun vorm doet denken aan trollen. Volgens de legende werden ze in steen veranderd omdat ze niet voor zonsopgang naar hun hol zijn teruggekeerd.



















We overnachten op de westelijke oever van de fjord, aan het water.
N 70°19'47" E 25°4'18"

[Blue Moon]

2 oktober
Er is nog een lange weg te gaan naar de Noordkaap.
De E6 loopt langs de Porsanger fjord.
Elke bocht biedt een bijzonderder uitzicht dan de vorige. Overal langs (en soms op) de weg zien we rendieren.
De kleuren veranderen met het licht. De immensiteit die zich voor ons opent, deze rauwe landschappen die door de wind worden geteisterd, laten ons verstomd achter.









Verderop verlaten we de E6.
De tunnel die het eiland Mageroya met het vasteland verbindt, ligt 212 meter onder de zeespiegel. Maar wanneer gaan we weer naar boven? 7 km lang, uitgehouwen in de rotsen. De tunnel is rauw, net als de omringende natuur.





Honningsvåg, de toegangspoort tot de Noordkaap voor cruisepassagiers, wordt dagelijks bezocht door de schepen van Hurtigruten. Het is een kleurrijk stadje, het meest noordelijke stad van Noorwegen.



Een erg mooie route, met af en toe een onverwachte ontmoeting met rendieren.









Dan bereiken we de Noordkaap. Het is natuurlijk een toeristenval: alleen al de toegang tot het terrein kost € 18, de entreehal en het Noordkaapmuseum, met bioscoop, winkels, museum, kapel, multimediatentoonstelling... € 28. Dit passen we.
Maar de Noordkaap is ook een mythische plek, een echte plek aan het einde van de wereld, met een fantastisch uitzicht op de noordelijke horizon - als de wolken en mist wegblijven natuurlijk. Het zicht wordt gedomineerd door de beroemde Globe, een smeedijzeren monument dat het embleem van de kaap is geworden. Er is ook de sculptuur Moeder en Kind, die wijst naar de zeven schijven van de Kinderen van de Wereld, een symbool van gemeenschap en vriendschap, gemaakt door kinderen uit alle continenten voor deze emblematische plek.









De schilderachtige weg naar Havoysund slingert zich kilometers lang door hopen leisteen. Grijze lagen gesteente in vreemde vormen gesneden tegen de lage hemel.
De rustplaats Lillefjord ligt halverwege de weg naar Havøysund. Voorbij de brug over de rivier de Fosseelva, die uitmondt in de fjord, markeert de loopbrug het begin van het wandelpad langs de rivier naar de waterval.











De rustplaats Selvika lijkt op een betonnen sculptuur, met een bochtige gang die naar beneden leidt naar een rustplaats met een barbecue op het strand.
Hier brengen we de nacht door.
N 70°54'54" E 24°36'37"















3 oktober
Letterlijk aan het einde van de weg kom je aan in het vissersdorp Havøysund. Einde van de rit, iedereen uitstappen! Voor wie verder wil, is er nog altijd de boot: het dorp wordt dagelijks aangedaan door de Hurtigruten.
Boven het dorp bevindt zich de installatie van kunstenaar Roni Horn: twee glazen cilinders ondergebracht in een turfstenen gebouw dat integraal deel uitmaakt van het werk. Elke cilinder weegt 4,9 ton, is 133 cm hoog en 142 cm diameter. De ene is koud - blauw, de andere warm - perzik, dit weerspiegelt deze prachtige, verweerde uithoek van de wereld, waar variaties in licht - middernachtzon, noorderlicht en winterse duisternis - steeds nieuwe stemmingen creëren.



















En nu, richting Alta.